ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေမာင္းႏွင္လာေသာ ႏြားလွည္းမ်ားေၾကာင္း ရြာ႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ ဖုန္တလူလူ။ယပိုင္ ေနာက္သို႔ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သာထူးတို႔ ခ်က္ႀကီးတို႔မွာ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပုံရသည္။ ရန္ကုန္သူေတြၾကား လႊတ္ထားရေသာ္လည္း ေပါက္ကရေမႊၾကမည္ စိုး၍ သူ႔မွာ စိတ္မခ်စြာ လွည့္,လွည့္ၾကည့္ရပါသည္။
"ဟဲ့ ယပိုင္..ဘယ္ဘုရားအရင္သြားမွာလဲ"
"ဝက္ႀကီးအင္း ဂူေျပာက္ႀကီး အရင္ဝင္မယ္ဟာ လမ္းသင့္တယ္"
"က်ဳပ္ကို ဘုရားေရွ႕က ဆံထိုးေလး မဝယ္ေပးခ်င္ဘူးလားေတာ့္"
ပ်ိဳပ်ိဳေမသည္ လိုခ်င္တာရွိပါက သူ႔ကိုယ္သူ 'က်ဳပ္' ဟု သုံးကာ ယပိုင့္ထံ ပူဆာတတ္ပါသည္။
"နင္ပူဆာရင္ ငါမဝယ္ေပးတာမ်ား ရွိဖူးလားဟ"
ႏြားလွည္းေမာင္းရင္းႏွင့္ပင္ ယပိုင္ ႏွင့္ ပ်ိဳပ်ိဳေမမွာ စကားတေျပာေျပာ ျဖစ္သည္။
"ခင္ဗ်ား လွည္းကို ဖုန္မထေအာင္ ေမာင္းလို႔မရဘူးလား..လူတစ္ကိုယ္လုံး ဖုန္လူးေနၿပီ"
ခပ္က်ယ္က်ယ္ စြာတာတာ ထြက္လာသည့္ အသံေၾကာင့္ ယပိုင္ လွည္းကို ရပ္ရေတာ့မလို ဆက္ေမာင္းရမလို ျဖစ္သြားရ၏။ သူ႔လွည္းေနာက္ရွိ လွည္းမ်ားအား ရပ္မည္ဟု အခ်က္ျပသည့္ သေဘာျဖင့္ လက္ထဲရွိ ႀကိမ္လုံးအား တစ္ခ်က္ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္။
ယပိုင္ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္ေသာအခါ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ မေက်မနပ္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စုံႏွင့္ တန္တိုး၏။
"ဖုန္အရမ္းထူလို႔လား ေကာင္ေလး.."
"ဟုတ္တယ္!"
ခပ္မာမာ ခပ္ေခ်ေခ် ျပန္ေျဖေပသည္။ ေလသံေလးက "ငါ့အပါးေတာ္ေအာက္ ဝပ္တြားခစားစမ္း" ဟု အမိန္႔ေပးေနသေယာင္။
"ေရာ့..ယူေခ်..ဒါေလးကို ေခါင္းမွာပတ္ထား"
စလြယ္သိုင္းထားသည့္ အိတ္ထဲမွ ပဝါအကြက္အရွည္အား ထုတ္ယူ၍ ေကာင္ေလးထံ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ယပိုင္ကမ္းေနေသာ္လည္း ေကာင္ေလးမွာ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ေနဟန္။
YOU ARE READING
ရြာေဇာ္၏ ခ်စ္ဒုကၡ (ရွာဇော်၏ ချစ်ဒုက္ခ) Complete
Teen Fictionကေလးဆိုေပမဲ့ ရြာေဇာ္ရဲ႕ အခ်စ္ကေလး။ ကလေးဆိုပေမဲ့ ရွာဇော်ရဲ့ အချစ်ကလေး။
