ရန္ကုန္ ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးဂိတ္၏ မနက္ခင္းအခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သည္။
"ေဝါ့...ေဝါ့...ေဝါ.."
"ဟာ..ဒီေကာင္ေတြကြာ။"
ေတာသားေတြမွန္း လူမသိမည္စိုး၍ သာထူးတို႔အုပ္စုက တစ္ညလုံးလဲ ကားေပၚတြင္ အန္လာၾကသည္။ ရန္ကုန္ဂိတ္ေရာက္သည့္တိုင္ "တ ေဝါ့ ေဝါ့" ႏွင့္ ပ်ိဳ႕ေကာင္းအန္ေကာင္းတုန္း။
ပုံမွန္ဆို ကားေပၚမွ ဆင္းသည္ႏွင့္ အလုအယက္ အထုပ္လာဆြဲတတ္ၾကသည့္ Taxiေမာင္းဆရာသမား ေတြလည္း သူတို႔အုပ္စုနား မကပ္ရဲၾကေတာ့ေပ။ ပ်ိဳပ်ိဳေမဆို အသံပင္ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ေလတျဖဴးျဖဴး ႏွင့္ စီးရသည့္ ျမင္းလွည္း ႏြားလွည္းသာ စီးဖူးေသာ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္တို႔၏ ဒုကၡက ထိုမွ စတင္ပါေတာ့သည္။
"ကားထပ္စီးရဦးမွာလား ယပိုင္ရာ။ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရဘူးလားကြ။ ငါတို႔ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲ့ ကားေတာ့ ထပ္မစီးပါရေစနဲ႔ကြာ"
ရာဇာတို႔ အိမ္သို႔သြားရန္ Taxiငွားေတာ့လည္း ေၾကာက္အားလန္႔အား တားၾကသည္။ ရာဇာတို႔ကလည္း အိမ္လိပ္စာသိေနသည့္ သူ႔အား လာမႀကိဳၾကေတာ့ပါ။ သူတို႔ ေက်ာင္းကိစၥ ရွိသည္ဆို၍ လားပဲ။ ဒီလို အုပ္စုလိုက္တည္းခြင့္ေပးသည္ကိုပဲ သူ႔မွာ ေက်းဇူးလည္းတင္။ အားလည္းနာေနရပါၿပီ။
"Taxi က ေဘးတံခါးဖြင့္ေမာင္းခိုင္းလို႔ ရတယ္ကြ။ အလုံပိတ္မဟုတ္ေတာ့ မင္းတို႔မမူးပါဘူး လာၾကပါကြာ။ ျမန္ျမန္ေရာက္ေတာ့ ျမန္ျမန္ နားရတယ္"
Taxi တစ္စီးအား ငွားကာ ေစ်းလည္းမဆစ္ႏိုင္ေတာ့။ အထုပ္ေတြ ေနာက္သို႔ ပစ္တင္။ ပ်ိဳပ်ိဳေမကို ေရွ႕ခန္းတြင္ ထိုင္ခိုင္းၿပီး သူတို႔ေလးေယာက္က ေနာက္သို႔ဝင္ထိုင္သည္။
"ဟိုေကာင္ ခ်က္ႀကီး တံခါးျပန္ပိတ္ေလ"
"မင္းပဲ တံခါးဖြင့္ၿပီး စီးလို႔ရတယ္ဆို။ ဒီလိုေလး စီးရရင္ ေအးေနမွာကြာ"
ယပိုင္ေျပာသည့္ ေဘးျပတင္းေပါက္ကို အဓိပၸာယ္ေကာက္လြဲသည့္ ခ်က္ႀကီးက တံခါးတစ္ခုလုံးအား ဖြင့္၍ အျပင္သို႔ပင္ ေျခေထာက္ခ်ထားေသးသည္။
YOU ARE READING
ရြာေဇာ္၏ ခ်စ္ဒုကၡ (ရွာဇော်၏ ချစ်ဒုက္ခ) Complete
Teen Fictionကေလးဆိုေပမဲ့ ရြာေဇာ္ရဲ႕ အခ်စ္ကေလး။ ကလေးဆိုပေမဲ့ ရွာဇော်ရဲ့ အချစ်ကလေး။
