Our Strings (Strings Series 3)

OS- Kabanata 11

Maganda ang sikat ng araw ngaun. Hindi ko alam kung bakit hindi maganda ang pakiramdam ko. He's going to ask her hand. Nasaktan ako. Sobra.

Bakit kailangan ko pa yun masaksihan? Bakit kailangan ko pa iyon malaman? What's the purpose? To break me? Kahit alam kong wala kaming pag asa ni Raj, it is still painful for me.

Niloloko ko lang pala ang sarili ko na tanggap ko na hindi niya ako gusto. Na sapat na sa akin na nanjan siya sa tabi ko. Niloloko ko lang ang sarili ko na magiging masaya ako para sa kanya at sa babaeng gusto niya. Tanggap ko, oo. Pero hindi ko pa din maalis sa sarili ko ang sobrang masaktan at kahit papano ay umasa.

Hearing from him the possibility of being gone forever breaks me. My heart was shuttered and I don't know how to fix it. I can't.

Natakot ako. Natakot dahil alam kong kapag nagpakasal siya ay habang buhay na siya mawawala sa tabi ko. Mababago ang lahat. He will have his new priorities at paniguradong hindi na ako kasama doon.

That thought hurts me. Siguro, hindi ko sinama sa pagtanggap ko ang posibility na mawawala talaga siya sa akin. That I can't hold him forever kahit hindi naman siya akin.

"Hindi ka papasok?" Tanong ni tita Salve. Tinanggal ko ang kumot na nakabalot sa akin. Pumikit ako ng mariin ng hawiin niya ang kurtina sa kwarto ko.

Liwanag ng sinag ng araw ang bumungad sa akin. Since that day, para akong imbalido na walang ginawa kundi magkulong. I lived in the dark. Somehow, kumakalma ako being alone and doing nothing. Ang hindi lang ako sigurado ay kung hanggang kailan.

Tita Salve's still looks weak. Sa pagdaan ng mga araw ay mas lalo lang lumalala ang kindisyon niya. Why do I feel that everyone around me will be gone? Why do I feel that everything for me is falling apart?

The thought of it worsen my feelings and scares me the most. Natatakot ako at nasasaktan. I don't want be alone. I'm tired being alone.

"Hindi po," sagot ko. Mabagal na naglakad si tita Salve papunta sa kama ko. It hurts me more to see my poor tita who looks very tired and weak. Marahan siyang umupo sa tabi ko at hinimas ng marahan ang buhok ko. Tita Salve's touch somehow console me.

"Masama ba ang pakiramdam mo?" She asked me. Even the tone of her breaking voice pains me. She was my life and salvation. She was my safe haven. Seeing her at this point makes me weak too.

Kahit gusto kong maging malakas at hindi mag paapekto ay hindi ko magawa. Gusto kong maging malakas para kay tita pero kahit ako ngaun ay walang lakas na maipakita.

"Ayos ka lang ba tita? Ano pala sabi ng doctor sa pakiramdam mo?" I asked her instead. Nakaramdam ako ng matinding pag aalala sa kanya.

Palagi niya kase sinasabi sa akin na ayos lang daw siya sabi ng doctor. Na bawasam lang ang gawain at magpahinga nang maayos. Pero sa nakikita ko sa kanya, mukhang may mas matindi pa siyang nararamdaman na ayaw niya lang ipaalam sa akin.

Tipid na ngumiti si tita sa Salve sa akin."Ayos lang ako,"huminga siya ng malalim. Napapikit pa ako ng suklayin niya ulit ang buhok ko.

The silence and tita Salve's touch somehow console me. I feel at peace and safe. I felt her extreme love and care for me.

"I know you've been through a lot, Icai. I want you to be strong and responsible anak."she said nonchantly.

Napatingin ako sa kanya. She smiled at me weakly. "Ti--ta," sagot ko. Nanginginig. There is part me felt scared.

Tita never said things like this to me. Para kasi sa kanya malakas ako at alam niya na makakaya ko lahat. She let me do things my way. Dahilan na din siguro kung bakit di ako takot sa kanya. She spoiled me in every ways.