Kabanata 3

68 5 0
                                    

Kabanata 3

MPD means Multiple Personality Disorder. That's what his case and that's what he mean by he's scared. I don't know how but I think he inherit that to his grandfather who died. But before his lips landed on mine, nauna ng lumanding ang kamao ko sa kanyang pisngi.

That's why his sitting in the floor. Caressing his cheek and roaming his eyes like he doesn't know what happen.

"W-What are you doing here?" He asked while still caressing his cheek. Napapangiwi pa siya sa kanyang ginagawa kaya alam kong masakit ito.

Sinadya kong lakasan ang suntok ko para magising siya sa kanyang ilusyon. And I bet that's a good move. Nagising nga siya pero wala namang maalala.

After his MPD gone, he doesn't remember anything. Ang naalala lang niya ay ang ginawa niya nang normal pa siya.

"Your MPD comes." I said while sitting in the bed and massaging my knuckles.

Pati kamao ko sumakit dahil sa suntok na ginawa ko. Tsk. Ang tigas talaga ng mukha ng lalaking 'to.

"W-What the.. heck?" He murmured like he was really shock.

I look at him flatly and saw how his eyes widened in shock. Takot, kaba, at pangamba ay mababakas sa kanyang mata.

"Your MPD comes." Ulit ko sa aking sinabi na siyang dahilan ng paghinga niya ng malalim.

"W-What happened? Are you okay? Did I hurt you?" He asked like he doesn't feel anything on his cheek.

Umiling ako at nag-iwas ng tingin. I don't want to see that unreadable emotion on his eyes. I don't want to feel affected because of what happened. Mas may importante pa akong aasikasuhin.

"Luckily, no. Yung kapilyuhan version mo ang lumabas."

"What?" I look at him flatly. "I mean, what did I do? Bakit kumikirot ang pisngi ko?"

Pigil ko ang tumawa nang makitang nakasimangot siya habang hinahaplos ang kanyang pisnging sinuntok ko kapagkuwan ay napapangiwi kapag hinahawakan.

I sigh before I stood up. "You attempt to kiss me that's why I punch you. Ang tigas pala ng mukha mo? Pati kamao ko sumakit."

Tumabingi ang labi niya sa sinabi ko habang hawak ang kanyang pisngi. "Damn. Ang sakit ng suntok mo."

"Hindi kana nasanay." I shrugged before I turned my back. "Bumaba kana raw. Kakain na sabi ni Mommy."

Binuksan ko ang pinto para sana lumabas nang marinig ko ang binubulong-bulong niya.

"Sayang."

My forehead creased and look at him. When he saw me looking at him, he suddenly stood up and smiled at me.

"Sayang hindi mo pinantay yung black eye. Sinuntok mo sana yung kabila para nice." He said while pointing his other cheek making my forehead creased even more.

"Hayaan mo, kapag sinumpong ka, hindi lang yan ang aabutin mo."

Pinaningkitan ko siya ng mata bago tuluyang lumabas ng kwarto niya. When I was out, I became serious about what happened earlier.

Magpapasalamat ba ako na yun ang side niya ang lumabas o hindi dahil bakit ngayon lumabas ang kanyang sakit?

My forehead creased while walking downstairs. Kung magpapatuloy ito, hindi imposibleng bumalik nga ng tuluyan ang sakit niya. Walang kaso sa akin kapag ang side na yun ang lumalabas pero paano kapag iba?

My jaw clenched and curse my self. Nang makapasok ako sa kusina ay bahagya akong ngumiti at hindi nagpahalatang may malalim akong iniisip.

"Oh, hija. Come here. Kumain kana. Bakit parang ang tagal niyo?" Mom asked and when I look at my back, I found Sonje smiling at my family but I know him. His eyes says different but he's trying himself to be okay.

Frenemies Inlove [UNEDITED]Where stories live. Discover now