Frenemies Inlove [UNEDITED]

Kabanata 23

Kabanata 23

"Nandiyan kana ba? Malapit na ako." I said in the other line while maneuvering the car to the Head Quarters.

"Yep. I'll wait you here." The man in the other line said.

"Thanks Zeigen."

"You're welcome."

Napabuntong hininga ako nang mawala siya sa kabilang linya saka ko tinanggal ang earpods sa tainga ko. Zeigen was in the Head Quarters to accompany me. First of all, kailangan ko rin siya dahil sa sitwasyon namin ngayon, siya lang ang pwede kong pagkatiwalaan.

Thankfully, nagkaroon ako nang libreng oras para pumunta sa Head Quarters. I was about to talk to Mom pero siya naman itong hindi ko naabutan sa bahay. Zarina was gone too so I know she's with Mom.

Hopefully pag-uwi ko ay makausap ko si Mom nang masinsinan. Kahapon din ay nagpaalam na si Christine dahil kailangan na niyang ikulong. The girls plan to visit her tomorrow kaya susulitin ko ang araw na 'to.

I turn my car in the right and found the Head Quarters. Nang mai-park ko nang maayos ang kotse ay mabilis akong lumabas at dumeretso sa entrance.

The guards know me kaya tinanguan lang nila ako at pinapasok. I sighed in relief when I saw Zeigen from afar as I entered the HQ. He comes towards me when he saw me saka siya sumabay sa paglalakad.

"Ayos na ba? Nakumbinsi mo ba sila?" Pasimpleng bulong ko habang ipinapalibot ang tingin sa mga tao sa HQ na sobrang busy.

"Yeah. Isang oras nga lang ang binigay nila."

"That's okay." I said. "kailangang-kailangan kong makausap si June Lejez."

He just hummed before we entered in the hallway through the interrogation room. May nakabantay pa sa labas na hindi ko kilalang tao pero tinanguan nito ang katabi ko.

"Isang oras." The guy said with finality as he stared to the both of us before he turned his back to leave.

Nang mawala siya sa paningin namin ay nagkatinginan kami ni Zeigen saka ko siya tinanguan.

"Magbantay ka lang dito kung may papasok. Ako ng bahala sa loob." I said. Akmang maglalakad na papasok nang pigilan niya ako.

"Are you sure na hindi ka niya sasaktan?"

I look at him and sighed. "For now, I hope so. Kailangan ko siyang pagkatiwalaan."

He seems not convince but he nodded afterwards. "Alright. Ako ng bahala dito. Pumasok kana."

Tinanguan ko siya bago pumasok sa kwarto at naabutang walang tao. Nang mapatingin ako sa kinaroroonan ni June Lejez, hindi katulad nuon nang pumunta ako dito ay ngayon ay nakakadena na siya at nakaposas habang nakaupo sa isang upuan.

My forehead creased when I saw something on his face. Pasa ba yun? It seems black or what. Pero nang maalalang isang oras lang ang ibinigay sa akin ay mabilis akong pumasok. Hindi man lang makitaan ng gulat ang kanyang mukha bagkus ay bahagya pa siyang ngumiti.

"Hindi nga ako nagkakamali at babalik ka dito." He said as I walk towards him.

Ngayong nasa malapit na ako, kompirmadong may pasa nga ang kanyang mukha. As much as I want to ask what happened to him, mas may kailangan pa akong asikasuhin.

"I'll get straight to the point." I said before i sat down in the chair in front of him. Saka ko kinuha sa bulsa ang dala ko at inilapag sa lamesa. "tell me where the unknown treasure of my family."

Napatingin siya sa porselas na nakalapag sa lamesa saka ito kinuha at sinipat. His face was serious and I hope he'll tell me where is it.

"This is the real one." He whispered but it's enough so I can hear it clearly.