Frenemies Inlove [UNEDITED]

Kabanata 4

Kabanata 4

Mabilis na pinaharurot ko ang kotseng ginamit namin ni Dad at iniwan na mismo duon sa presento ang driver nito. My jaw was clenching because of the traffic. Panay ang busina ko pero ano pa bang saysay nito kung hindi naman umuusad ang trapiko?

"Damn it!"

Nahampas ko ang manibela sa sobrang inis at nang umusad ang trapiko ay pinaharurot ko ulit ito patungo sa University.

My heart was thumping wildly. My breathing raged everytime I think his voice.  Puno ng takot ang kanyang boses. Pagmamakaawa na puntahan ko siya.

When I arrive at the parking lot of the school, hindi ko na inayos ang pag park ng kotse at mabilis na lumabas para hanapin ang kotse ni Sonje.

I roam my eyes around. Hindi ko alam kung saan nagmumula itong takot at kaba sa aking dibdib.

"There you are."

I swallowed hard when I saw his car. Malawak ang parking lot pero konti lang ang sasakyang nandito kaya hindi naging mahirap sa akin ang hanapin ang kanyang kotse.

Lakad takbo ang ginawa ko upang makarating sa kanyang kotse. It's heavily tainted that's why I can't see him inside. Kinatok ko ang bintana sa driver seat kasabay nito ang pagbukas ng pinto.

"Sonje—"

My voice cut off when he suddenly hug me tight as I opened the door to see him. Bigla akong napalunok at hindi alam ang gagawa nang mas higpitan pa niya ang yakap sa akin kasabay ng pagtaas baba ng kanyang balikat.

"I.. I was so scared." He murmured and it makes my heart clenched in pain.

Bumaba ang tingin ko sa kanya at mas lalo lamang namilipit ang puso ko sa sakit nang marinig ang kanyang hagulhol. He was like a lost kid. Longing for the love of his family.

"I'm scared."

Napapikit ako ng mariin nang pumiyok ang kanyang boses dahil sa iyak. Sa muling pagmulat ko ay siyang pag-angat ng kamay ko para haplusin ang kanyang buhok.

"It's alright. I'm here now." I softly whispered and I don't know but Sonje cried even more.

Humigpit ang yakap niya sa akin habang nakasubsob ang kanyang mukha sa aking leeg. I was standing outside while he's inside. Nakaupo sa driver seat. At dahil nakasubsob siya sa leeg ko, ramdam na ramdam ko ang pamamasa nito dahil sa luha niya.

We were both silence at nanatili lamang kami sa ganuong pwesto habang hinahaplos ko ang kanyang buhok para patahanin siya. And when he's okay, he pulled away in our embrace and wipe out his tears.

"Ayos kana?" I asked while watching him wiping his tears.

Sumasakit ang puso ko habang nakatingin sa kanya na pinupunasan ang sariling luha. That's why I grab his hand away and I wipe his tears. Making him stilled and look at me with widened eyes.

"Wag ka munang mang-asar ngayon. Kailangan mong kumalma." I said and he nodded at me.

Mukha siyang bumalik sa pagkabata dahil sa sitwasyon niya ngayon. Crying like a child. Crying like he wants a love from his family. Nasa states parin kasi sila Tita at Tito na parents ni Sonje. I don't know if may balak silang sumunod dito but I hope wag nalang muna.

"I'm okay. Thank you." Sonje suddenly said and I nod. Saka ko ibinaba ang kamay ko at pinakatitigan siya.

"What happened?"

He heaved a deep sigh and lean on his seat. "Come inside." He said while tapping the passenger seat.

Tumango ako bago isinara ang pinto ng driver seat saka umikot patungo sa passenger seat at pumasok sa loob. He was still leaning on his seat. Nasa harap ang tingin pero parang ang layo nito. It was so far that even me, I can't reach it.