Kabanata 27

60 3 0
                                    

Kabanata 27

"Are you fine?" I asked Mom softly while giving her a warm water. After she lost her consciousness, Zeigen took her inside an office so she could rest.

I know she's still shock. As I am. But I need to accept it like how I accepted the death of Lolo.

"I-I'm fine." Mom sighed heavily before sitting.

Inalalayan ko siya matapos kong ilagay ang baso sa lamesa. I can't read the emotion on her face. I can't say if she's mad, disappointed or what. Isa lang ang sigurado ako at iyon ang sobra siyang nasaktan sa nalaman.

"Why?" She whispered while looking at me intently.

My lips thinned. I swallowed hard before I took her hand and squeeze it. Like telling her that everything would be fine.

"That was my question too, Mom." I said before I sighed heavily. "but it's the right of Dad to explain it to you. Hanggang ngayong naguguluhan din ako kaya kapag siya mismo ang kumausap sayo, alam kong maiintindihan mo ito."

Napatungo siya. Bumuntong hininga at pinisil ang kamay kong nakawak rin sa kamay niya.

"I don't know if I can do it now, hija." She whispered weakly.

Nanikip ang dibdib ko nang makita kung paano maglandas ang luha sa kanyang pisngi na mabilis kong pinunasan.

I stood from my seat and embrace her tightly. Biglang nag-init ang magkabilang sulok ng mata ko nang marinig ang kanyang hagulhol.

"It hurts, hija." She whispered. "it hurts knowing that he can do such thing. I-I love your Dad but this is too much. I think I can't bare with it."

While she's sobbing, I soflty caress her back so she could calm down. I know Mom, I know what your feeling right now. Pero alam ko, alam kong mas nasaktan ang Ina ko.

"I-I don't know what to do." She said weakly and all I could do is hug and comfort her.

Hindi rin kami nagtagal sa presento dahil gusto kong magpahinga muna si Mom sa bahay. I told Zeigen to update me about Dad so I could talk to him about random business.

As expected, Zarina was too shock that like my Mom, she lost her consciousness. Pinagpahinga ko silang dalawa sa kani-kanilang kwarto habang ako ay parang lantang gulay na dumeretso sa kuwarto at humilata sa kama.

Ramdam ko ang hapdi sa aking mata dahil sa ilang ulit kong pag-iyak. Pero ano pa bang magagawa ng pag-iyak ko kung wala namang magbabago?

I suddenly look at my drawer and remembered something. Binuksan ko ito at  kinuha ang porselas na dahilan ng lahat. I smiled bitterly while looking at it.

Kamusta na kaya siya? Hindi ba siya nahihirapan sa sitwasyon niya? Sinusumpong pa ba siya? Inaalagaan ba niya ang sarili niya duon? Babalik pa kaya siya?

I sighed heavily and grip the bracelet. Sinukat ko ito at napangiti nang makitang tamang-tama lang sa kamay ko.

"Kailan ka ba babalik? Gustong-gusto na kitang makita. Gustong-gusto na kitang makausap para humingi ng tawad. I know it's all my fault and I hope you could forgive me. Even though I was wrong in the first place." I murmured to my self while caressing the bracelet.

Suddenly, a lone tear escape my eyes that I immediately wipe away. I sniffed. Huminga ako ng malalim bago hinubad ang porselas at binalik sa drawer.

"I'll still wait you." Bulong ko sa hangin na sana hindi tangayin paalis.

I took a shower to clean my self. Pakiramdam ko sobrang lagkit ko kahit wala naman akong masyadong ginawa. I wore a comfy clothes before laying in the bed. Muli akong napabuntong hininga bago kinuha ang phone para mag chat sa group chat namin.

Frenemies Inlove [UNEDITED]Where stories live. Discover now