Kabanata 18

41 4 0
                                    

Kabanata 18

"Kalmado kana?"

Ang mahinahon na boses ni Misis Sizon ang dahilan ng paglingon ko sa kanya. She was holding a glass of water that she give to me. Tinanggap ko ito at ininom para kahit papaano ay kumalma ako. But it is not enough to stop my thoughts thinking about what she said earlier.

"Salamat ma'am." Ani ko bago ipatong sa desk ang basong binigay niya sa akin. I was sitting while she's in front of me. Mabuti nalang at hindi pa natatapos ang lunch kaya wala pang mga estudyante dito.

"It's alright." She said while smiling. "as much as I don't want to ask but, why did you cry earlier?"

Matipid akong ngumiti sa kanya at umiling. "I-It's nothing ma'am. I was just.. too emotional earlier." I whispered. Trying to stop my self from crying in front of her as my heart contracting in pain again.

She sighed. "Alright. Kung ano man yang problema mo, idaan yan sa masinsinang usapan, okay?"

Tumango ako. "Thanks ma'am."

"No worries."

Hindi narin ako nagtagal sa kanyang classroom nang makita kong malapit ng matapos ang lunch break. I was walking with no direction. My mind was preoccupied about what I heard earlier.

Halos hindi ito ma proseso ng utak ko pero iyon ang totoo. I.. Is this the truth? Is this what June Lejez mean? Na kaya ko nga bang.. tanggapin ang katotohanan?

Honestly, hindi ko kaya. Hindi ko ito kayang tanggapin dahil sa'tuwing iniisip ko ito, lumuluha na ako ng hindi ko namamalayan.

It feels like my heart shattered in pieces that even though I put it back, it would never be in shape again. I admit to my self before that I love Sonje. He owns half of my heart and now that I know something miserable, the other half of mine was now gone. It was now shattered.

Kaya hindi ko alam kung saan magsisimula. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa katotohanang kasama siya ni Lolo nang mangyari ang aksidenteng yun. I know he had an MPD but what if.. what if.. he's the one who killed my grandpa?

Napatalon ako sa gulat nang makarinig ng sunod-sunod na busina na siyang nagpabalik sa katinuan ko.

"Ano ba?! Kung balak mong magpakamatay wag dito! Bulag ka ba?! Tumingin ka nga sa dinaraanan mo!" The guy shouted who's the one was been horning.

Pero imbes na bigyan ito ng pansin ay nagpatuloy nalang ako sa paglalakad ng walang direksyon. People was looking at me weirdly when tears started pooling in my eyes. Nanginig ako sa sakit at galit pero ayokong mag-isip na siya nga talaga ang dahilan ng lahat dahil nasasaktan ako. Ako yung nasasaktan ng sobra dahil tangina! He's the one that I love! He's my boyfriend!

Pero bakit ganito? Bakit kailangan ganito?

"Miss, nahulog mo yata."

Napatigil ako sa paglalakad nang may lalaking lumapit sa akin at nagbigay ng parihabang box na mukhang lalagyan ng necklace. My forehead creased and shook my head.

"Wala akong ganyan." I murmured.

"But I saw this falling in your bag. Wait, why are you crying?"

Imbes na sagutin ang kanyang tanong ay tumango nalang ako. "Okay. It must be my boyfriend." I whispered and took what he was holding before I turned my back to leave.

I know it's rude but I'm not in the mood to entertain people now. Hawak ang maliit na box ay dumeretso ako sa park na malapit sa school na minsan kong pinupuntahan nuon nung elementarya pa ako.
 
I sat in one of the bench and thankfully, no one was there. Ang malaki at matayog na puno ang nagsisilbing payong ko para hindi ako maarawan.

Frenemies Inlove [UNEDITED]Where stories live. Discover now