Whispers of the Rain (Paraluman Series #1)

CHAPTER 36

The rain lady

"How are you?" I asked the little girl.

"I am doing great po" aniya saka ngumiti kaya din naman ako napangiti.

"Ate Lara do you know when my parents will come and visit me?" Tanong bigla nito kaya napatigil ako sa ginagawa ko. Napatingin ako sa kaniya saka pilit na ngumiti.

"Ang sabi nila bibisitahin ka daw nila kapag magaling kana" sabi ko saka umupo upang mapantayan siya.

"Halos one and a half month na po akong gising, kailan po ako gagaling?"

"Ah..." Hindi ko alam ang isasagot ko. Halos ilang araw na siyang magaling ngunit hindi ko masabi dahil siguradong gusto niyang ipatawag ang mga magulang niya upang kunin siya dito.

"Can't they visit me even tho just a day?" Tanong niyang muli. Napayuko nalang ako dahil hindi ko alam ang sasabihin ko.

"Miss Lara!" Napaangat ako ng tingin ng bigla kong marinig ang pagtawag ng kung sino sa 'kin.

"Oh.. Mr. Atienza" Tumayo ako ng maayos nang makalapit siya sa'min.

"Hi, what's your name?" Tanong niya kay Miley saka pa iniluhod ang kaniyang kaliwang binti. Napatingin sa 'kin si Miley kaya naman ako ngumiti at tumango.

"My name is Miley, I'm 6 years old" aniya saka pa niya itinaas ang kaniyang kamay.

"Nice meeting you Miley, I'm Chase" pagpapakilala ni Chase kaya naman malapad na ngumiti si Miley sa kaniya.

"Where do you live?" Biglang tanong ni Chase. Napalingon sa 'kin si Miley na para bang gusto niyang ako ang sumagot para sa kaniya.

"I-I don't know" sabi ni Miley saka napayuko. Narinig ko ang mahinang paghikbi ni Miley dahilan upang maging balisa si Chase. Biglang yumakap sa binti ko si Miley habang patuloy pa din ang pag-iyak.

"Ah..." napatingin ito sa akin kaya naman ngumiti ako sa kaniya upang ipahiwatig na wala siyang dapat ipag-alala. Binuhat ko si Miley saka sinabi kay Chase na hintayin na lang niya ako sa opisina ko.

Ibinaba ko si Miley sa kama niya. Nang makaupo umupo siya rito ay bumaba ako ng kaunti upang mapantayan ko siya.

"You should not cry when people ask you something and you don't know what to say" Pagsasalita ko habang pinupunasan ang kaniyang mukha na basang-basa dahil sa kaniyang luha.

"Its normal to not know everything Miley, and sometimes knowing nothing is better than knowing something" sabi ko saka ngumiti.

"But isn't it scary when you know nothing?" Aniya habang pinupunasan na ang kaniyang sariling luha.

"It is, sobrang nakakatakot pero hindi ibig sabihin non ay dapat alam mo na ang lahat dahil mas nakakatakot na may bagay kang nalaman na hindi dapat at maaaring ikakasakit mo" sabi ko naman. Tumango naman siya at pinunasan na tuluyan ang kaniyang luha. Ibinilin ko siya kay nurse Abby dahil oras na ng appointment ni Chase.

"Is she ok?" Tanong bigla ni Chase nang makapasok ako sa opisina ko.

"Mmm, you don't have to worry about her" sabi ko bago umupo sa upuan ko.

"May I know why shes here?" tanong niyang muli tinitigan ko siya saglit bago nagsalita.

"She’s a patient here, She has amnesia. She doesn't remember anything that's why she cried when you asked her where she lives and don't know what to say" sambit ko saka ngumiti. Napatitig siya sa 'kin na para bang prinoproseso ng utak niya ang mga sinabi ko.