Wanting to be just normal

13~ Het verhaal

P.O.V. Matthew

De tak breekt door en ze valt boven op me, maar eerst stoot ze haar hoofd aan een andere tak en raakt ze buiten bewust zijn. Ik til haar op en sta op. Ik heb haar gemist ook al ken ik haar niet. "Wat moeten we met hem doen?" vraagt één van de mannen die me moesten helpen. "Neem hem mee, ik heb hem na getrokken en het blijkt dat hij ook bij de organisatie hoort" zeg ik tegen hem. Hij knikt en gooit de bewusteloze Nathan over zijn schouder. Ik zet Daniela voorzichtig op de achterbank van de auto. Ik ga naast haar zitten en doe haar gordel om en daarna die van mij. Een ander man die mee moest start de auto en rijdt weg.

Na lange tijd te hebben gereden zijn we er eindelijk, het witte huis, thuis. Ik til Danny voorzichtig uit de auto en loop het witte huis in gevolgd door een man die Nathan over zijn schouder draagt. Ik walg van hem, mijn zusje gebruiken alleen om mijn, uh onze vader, president Benaú, te pijnigen. Het zal haar vast pijn doen om te horen dat hij haar gebruikte en ze zal vast in de war zijn door alles wat ze te horen krijgt van mij. Ze kreunt zachtjes en valt dan weer weg. Ik loop haar kamer in en leg haar voorzichtig op haar bed neer, ik doe de deken over haar heen. Zelf ga ik in haar bureaustoel zitten.

Na drie kwartier komt ze bij doe ik de deur op slot. "Waar ben ik, wie ben jij?" vraagt ze zacht. "Ga er maar even voor zitten het is een lang verhaal" zeg ik. Ze kijkt me bang aan en gaat rechtop zitten. Ik ga voor haar op het bed zitten en begin mijn verhaal.

P.O.V. Danny

De onbekende jongen die verdacht veel op mij lijkt, maar dan met donkerblond haar begint zijn verhaal. "En bent mijn zusje, maar bent ontvoert toen je nog geen jaar was, door de organisatie DVVA. Dat betekent de val van Amerika. Je bent een dochter van de president en je "ouders" waren deel van de DVVA en hebben zorg over je gedragen omdat ze het enige stel waren in die organisatie." zegt hij. Hij haalt een knuffel uit zijn zak en laat het me zien. "Herken je dit? Dit is je geboorte knuffel" zegt hij terwijl hij me de knuffel geeft. Het erge is ik herken de knuffel. Hij kijkt me vragend aan en ik knik zachtjes dat hij veder moet gaan. "Je "tante" was niet onderdeel van de DVVA, zij weet niet eens van het bestaan af. En nu het gene waar je enorm van gaat schrikken, je vriendje, Nathan, is onderdeel van de organisatie en heeft je gebruikt" zegt hij. Ik geef hem een klap in zijn gezicht, hoe durft hij dat te zeggen. "Ooh, ik snap het, dit is een candret camera programma" zeg ik lachend. "Nee dat is het niet" zegt hij serieus. Ik trek wit weg en voel mezelf bijna weer weg trekken. "Danny, nee niet weer flauwvallen" schreeuwt de jongen en schud me door elkaar. Hij staat op en komt terug met een glas water die hij over me gooit. "Waarom deed je dat?" vraag ik boos. "Omdat ik niet wou dat je weer flauwvalt" zegt hij.

"Maar het is dus de waarheid?" vraag ik na een tijdje. Hij knikt en ik geef hem een knuffel. "Ik heb je gemist" fluistert hij huilend in mijn oor. "Je was steeds zo dicht bij maar ook weer zo ver weg" zegt hij snikkend. Hij drukt me dichter tegen zich aan. "Laat me los ik stik" zeg ik tegen hem, blijkbaar mijn broer. Hij laat me los en wrijft zijn tranen uit zijn ogen. "Hoe heet je eigenlijk?" vraag ik aan hem. "Matthew" zegt hij. "Sorry voor je blauwe wang" zeg ik.