B me' minsung

16./İlişkiyi Gizli Tutmak./

Öncelikle bölüm bu kadar geç geldiği için üzgünüm.

Hem içimden hiç yazmak gelmemişti hem de konuya karar veremedim falan ama artık yazmaya devam edeceğim.

İyi okumalar oy ve yorum vermeyi unutmayın lütfen👉🏻👈🏻

____

Özet:

Çünkü ne kadar yüzüm tam gözükmese bile annemin bana yolladığı fotoğraf müzik odasında çekilmiş olan ikimizin öpüştüğü fotoğraftı. Ve okulu kandırsak bile annem kendi oğlunu tanıyamayacak kadar aptal değildi.

-16.Bölüm-

Ellerim titreyerek zili bulduğunda nefesimi dizginlemeye çalıştım. Minho benimle birlikte gelip annemle konuşmak için ısrar etse de ona izin vermemiştim. Aile dramamıza katılmasına gerek yoktu.

Zile bastığım anda açılan kapı ile annemin gergin yüzüyle karşılaştım.

"İçeri." otoriter sesinin arkasından direkt içeri yürüdüğünde ayakkabılarımı çıkartarak onu takip etmeye başladım.

Korkuyordum.

Koltuğa oturup kollarını göğsünde birleştirdiğinde karşısında ellerimle oynayarak bekliyordum.

"Oturmak için davet mi bekliyorsun?"

Hafif alayının arkasına sakladığı öfkesiyle konuştuğunda karşısındaki koltuğa adımlayarak oturdum.

"Yaptığın şeyin farkındasın değil mi? Okulda oynaşmak senden en son beklediğim şey bile değildi."

Utançla başımı eğdim. Böyle bir hatayı nasıl yapabilmiştim?

"Fotoğrafı gördüğüm anda neler hissettiğimi düşündün mü? Oğlumu okuyup bir yerlere gelebilsin diye okula gönderiyorum o ise birileriyle oynaşıyor." ellerini saçlarından geçirerek derin bir nefes aldı. Kendini dizginlemeye çalışır bir hali vardı.

"Babası arayıp beni telkin etmese şu an tepkim bunun çok daha kötüsü olurdu."

Minho'nun babası ne diye onu aramıştı ki?

"Zaten üniversite sınavınıza neredeyse bir ay kaldı. Bu bir ayda da birbirinizden uzak durup derslerinize odaklanacaksınız."

Bakışlarımı hızla ellerimden ayırarak anneme diktim.

"Eğer okuldan bir aylık rapor almamı ve üniversite sınavına kadar evden çalışmayı istemiyorsan ona senden uzak durmasını söyle. Şimdi odana git. "

Hiçbir şey yolunda gitmiyordu.

Bir şey söylemeden ayağa kalkarken tekrar adımla seslenerek durmamı sağlamıştı;

"Tek bir hatanı daha görmek istemiyorum."

Arkam hala ona dönükken gözlerimi sıkıp kendimi sakinleştirmeye çalıştım.

Odamın kapısını açarak çantamı yere fırlattığımda sırtım da kapının yüzeyinden yavaşça kaydı ve kapının önünde oturur hale geldim.

Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken ses çıkarmamak için elimi ağzıma kapatmıştım.

------

"Senden uzak durmasını söyleyeceksin tamam mı?" annem konuştuğunda ruhsuzca başımı salladım.

Arabayı okulun kapısının önüne park ettiğinde inmek için hamle yapmıştım ki beni durdurmuştu;

"Her şey senin iyiliğin için biliyorsun değil mi?" yumuşak bir sesle ve küçük bir gülümsemeyle konuşmuştu.

Kolumu geriye çekerken yüzüme yakışmayan yapay bir gülümsemeyle cevapladım;"Hayır anne, yaptığın her şey kendin için."