Forgive me [James Potter]

4

Moje domysły sprzed kilku dni potwierdziły się. Potter co jakiś czas zerkał na mnie, jakby próbował sobie coś udowodnić. Na jego nieszczęście, nie pokazywałam żadnych emocji.

Siedziałam spokojnie na jednym z korytarzy, dopóki nie dosiadł się do mnie pewien blondyn.

-Gdzie zgubiłeś pozostałych kretynów?- zapytałam, nie unosząc głowy znad podręcznika.

-Postanowili poddenerwować Filcha- odpowiedział i oparł swoją głowę o ścianę.

-Czyli nic nowego- oznajmiłam i uniosłam delikatnie głowę, aby spojrzeć na chłopaka.

Był strasznie blady i miał okropne cienie pod oczami.

-Widziałem ciebie i Pottera. Wtedy na korytarzu- powiedział cicho, aby nikt tego nie usłyszał.

Otworzyłam szerzej oczy i całkowicie odłożyłam książkę. Nie spodziewałam się, że ktoś mógł to widzieć.

Widząc, że nie mam zamiaru się odezwać, postanowił mówić dalej.

-Nigdy w życiu nie widziałem, żeby James reagował tak na jakąkolwiek dziewczynę. Zazwyczaj to on onieśmiela je samym spojrzeniem, a w tamtym momencie wyglądał jak jedna z nich- stwierdził i zaśmiał się pod nosem.

-Życie. Przynajmniej niczego nie pamięta.- Uniosłam kącik ust.

-No właśnie, tu jest problem. Ma jakieś przebłyski, ale Syriusz wmawia mu, że to tylko sen- oznajmił szybko.

-Bardzo dobrze. Niech tak zostanie.- Wzruszyłam ramionami i spojrzałam na zegarek.

-Chyba czas na eliksiry- powiedział chłopak, który zrobił dokładnie to samo.

Oboje wstaliśmy, ale chłopak zachwiał się lekko.

-Wszystko w porządku?- zapytałam troskliwie.

-Jednak masz uczucia- zaśmiał się cicho.

-Oj zamknij się. Pytam serio- dodałam z poważną miną.

-W porządku. Po prostu dzisiaj jest...- przerwał, gdyż uświadomił sobie, że ja o niczym nie wiem.

-Pełnia?- zapytałam i uśmiechnęłam się pokrzepiająco.

-Skąd ty...- zaczął.

-Nie trzeba być detektywem, Remusie. Nie musisz się przejmować. Nikomu nie rozpowiadam sekretów przyjaciół- zaśmiałam się pod nosem.

-Nazwałaś mnie przyjacielem?- zapytał zdziwiony i uradowany jednocześnie.

-Drugi raz tego nie powtórzę- oznajmiłam z poważną miną, co bardzo rozbawiło chłopaka.

-To dla mnie zaszczyt, panno Black, a teraz czas się zbierać na zajęcia- powiedział i wskazał na zegarek.

Wyprzedziłam blondyna, aby nie wzbudzać żadnych podejrzeń i stanęłam pod salą, gdzie za dwie minuty miała rozpocząć się lekcja eliksirów.

Uśmiechnęłam się ledwo zauważalnie do Evans i skupiłam swój wzrok na otwierającym salę nauczycielu.

Zajęłam swoje miejsce w trzeciej ławce pod ścianą, a już po chwili dosiadł się do mnie Severus. Kiwnęłam mu głową na przywitanie i skupiłam się na zajęciach, które naprawdę lubiłam.

-Moi drodzy, mam tutaj pewien eliksir. Ktoś wie, co to jest?- zapytał i rozejrzał się po klasie.

-Amortencja- prychnęłam pod nosem, równocześnie ze Snape'em.

-Panienko Black? Mogłabyś powtórzyć?- zapytał uśmiechnięty.

-Amortencja- powiedziałam trochę głośniej.