Still Remember [BoyxBoy]

Chapter 29

  Pierre pov  

Pierre- Δεν θα κάτσω βγάλτο από το μυαλό σου αυτό. Αν ο Diego μου δεν γίνει καλά ,δεν πρόκειται να πάω πουθενά!

Ιατρός- Συγγνώμη που διακόπτω την συζήτηση αλλά θα ήθελα να σας ενημερώσω για την κατάσταση του ασθενούς αφού πρώτα πάρω τα στοιχεία του. Είναι κάποιος από εσάς συγγενείς του; 

Λεβ- Αδέρφια του είμαστε όλοι, πες μας τώρα πως είναι, πολύ το καθυστερείς!

Ιατρός- Τα στοιχεία του παρακαλώ.

Είπε και έβγαλε ένα στυλό και ήταν έτοιμος να σημειώσει στη φόρμα τα στοιχεία του Diego μου.

Pierre- Αν και πιστέυω πως θα ήταν πρέπων πρώτα να μας ενημερώσετε για την κατάσταση του ασθενούς σας.

Ιατρός- Ακολουθούμε κάποιες αρχές, Κύριε.

O τύπος με εξαγριώνει αλλά εμένα με νοιάζει ο Diego μου, όχι να μάθω τρόπους στον κόσμο.

Pierre- Καλώς. Ονομάζεται Diego Alfonco Garcia είναι ενήλικος,μόλις λίγες ώρες πριν έγινε δεκαοκτώ. 

Ιατρός- Ευχαριστούμε τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στο σύστημα. 

Pierre- Τώρα θα σας παρακαλούσα να μας ενημερώσετε για την κατάσταση του Diego!

Είπα κάπως παραπάνω εκνευρισμένα και δυνατά από ότι έπρεπε και αμέσως όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν μα δεν πτοήθηκα κοιτούσα εκνευρισμένος πλέον τον ιατρό.

Ιατρός- Μάλιστα, ο φίλος σας κύριε είναι αναστατωμένος και πολύ αγχωμένος. Το πολύ άγχος δεν κάνει καθόλου καλό ειδικά σε νέα άτομα. Υπάρχει κάποιο ιστορικό άγχους ή ίσως κατάθλιψης;

Όταν τα είπε αυτά έπεσα κάτω στις καρέκλες ζαλισμένος. Ο Λεβ σηκώθηκε μαζί και οι φίλοι του.

Λεβ- Μπορώ να σας μιλήσω κάπου ιδιαιτέρως;

Ιατρός- Βεβαίως.

Pierre- Δεν μας είπες όμως, είναι καλά;

Ιατρός-  Γλύτωσε τον κίνδυνο.

Pierre- Τον κίνδυνο;...Μπορώ να τον δώ;

Ιατρός- Αν δεν τον ταράξετε, φυσικά. Μόνο που για αρχή θα σας σύστηνα να πάει ένας- ένας.

Μου έκαναν νόημα να πάω εγώ πρώτος, αν και δεν έβλεπα τον Λεβ να είναι πολύ πρόθυμος να με αφήσει αλλά πήγε με τον γιατρό, οι άλλοι με άφησαν και πήγα τρέχοντας.Μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο μου κόπηκαν τα πόδια. Δεν το πιστεύω ότι βλέπω τον Diego μου σε αυτήν την κατάσταση, του έχουν βάλει όρο και κάτι μηχανήματα πάνω στο στέρνο του.

Diego- Pierre; Εσύ είσαι; 

Pierre- Εγώ είμαι αγάπη μου, γιατί πήγες να μου το κάνεις αυτό; Πώς θα ζήσω χωρίς εσένα, μπορείς να μου πείς.

 Του μίλαγα τόσο ήρεμα καθώς πήγαινα δίπλα του και του κρατούσα το χέρι.

Diego- Όπως ζούσες τόσα χρόνια.

Pierre- Ψυχή μου τι έγινε; Θέλεις να μου μιλήσεις; 

Diego-Να βγω από εδώ θέλω, σε παρακαλώ Pierre μου.

Pierre-Θα βγείς μόνο όταν αναρρώσεις πλήρως.

Diego-Θα βγω όμως σωστά;

Pierre-Ναι καρδιά μου, θα βγείς ,θα βγεις σου το υπόσχομαι.

Προσπάθησε να σηκώθει και αμέσως τον βοήθησα φτιάχνοντας τα μαξιλάρια του,αν και πιστεύω ότι θα έπρεπε να μείνει ξαπλωμένως αλλά ποτέ δε του χάλασα χατίρι.

Diego-Συγγνώμη

Pierre-Όχι συγγνώμη δεν υπάρχει κάτι που έκανες λάθος εσύ. Είσαι ο μόνος που δεν φταίει, το ξέρεις πολύ καλά όλοι το ξέρουν.

Diego- Μα γιατί όλοι φεύγετε μακριά μου; Γιατί όλοι με αφήνετε μόνο μου; Γιατί;

Είδα δάκρυα στα μάτια του και τον πήρα αμέσως αγκαλιά, δεν αντέχω, δεν θέλω να τον βλέπω έτσι. Προσπαθούσα να τον ηρεμίσω μέχρι που άκουσα την πόρτα. . .