Still Remember [BoyxBoy]

Chapter 16

Pete(Pierre) p o v

Έβαλα το κράνος και ανέβηκα στη μηχανή του, οδηγούσε ήρεμα. Τον δρόμο που ακολουθεί τον αναγνωρίζω. Diego αγαπη μου δε ξέρεις πόσο θέλω να σου πω οτι εγω είμαι αλλά φοβάμαι οτι αν σου το πω θα με μισήσεις. Αγάπη μου δε θέλω να με μισήσεις. Αν ποτέ γίνει τίποτα τέτοιο δε ξέρω αν θα το αντέξω. Σταματάει μπροστά στη λίμνη μας το θυμάται.. Κατεβαίνει απο τη μηχανή εμένα μου παίρνει μερικά λεπτά να το συνειδητοποιείσω οτι είμαι εδώ ξανά..και μάλιστα μαζί του.. Βγάζω το κράνος του ενώ έχω τον Diego να κοιτάει την κάθε μου κίνηση. Έλα τώρα Pierre μη σε καταλάβει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα,χαμογελάω και παω κοντά του.

Pete- Ωραία είναι εδώ..

Diego- Ναι... Μ'αρέσει πολύ να έρχομαι εδώ, μου θυμίζει στιγμές που δεν θα ξανά ζήσω.

Όχι. Θα ζήσουμε και περισσότερες στιγμές απλά ασε μου λίγο χρόνο να βρω τρόπο να το στο πω οτι είμαι εγώ. Αλλά το παράξενο είναι οτι τα έλεγε και με κοίταγε κατάματα , λες και τα έλεγε επίτηδες ,για να δει τις αντιδράσεις μου.

Pete- Γιατί;

Σηκώνει τους ώμους του και λεει.

Diego- Ελα εδώ..αν θες.

Γελάω..Υπήρχε περίπτωση να μη θελω; Τον ακολουθώ και παω και κάθομαι δίπολα του. Κοιτάμε τον ουρανό έχει ενα πορτοκάλι χρώμα αναμηγμένο με το γαλάζιο ουρανού και του νερού της λίμνης. Πόσα χρόνια έχω να έρθω εδώ..

Pete- Είναι πολύ ωραία εδώ..

Diego- Το ξέρω..

Θα του το πω.

Pete- Μπαίνουμε;

Diego- Που;

Pete- Μέσα στο νερό.

Diego- Θες;

Ρώτησε κάπως δύσπισα.

Pete- Γιατί όχι;

Ρώτησα σμιγοντας τα φρύδια μου.

Diego- Να...Δεν.. Δεν έχουμε μαγιό μαζί μας;

Ξανά γέλασα.

Pete- Αν ντρέπεσαι μη μπεις..

Λεω και σηκώνομαι βγάζω τα ρούχα μου και μενω με το εσώρουχο μου. Βουτάω, κάθομαι για μέσα απο το νερό και ξανα βγαίνω στην επιφάνεια φτιάχνοντας το μαλλί μου επειδή έμπαινε μέσα στα μάτια μου. Τον πιάνω να με κοιτάει ήδη. Χαμογελάω και γυρνάει αλλού.

Pete- Δε θα μπεις;

Diego- Αμμμ..

Pete- Αμ;

Diego- Γυρνά απο την άλλη!

Diego- Αφού..

Diego- Είπα γύρνα!

Pete- Καλααααα...

Είπα και γύρισα απο την άλλη γελώντας.
Άκουσα τον ήχο που έκανε το σώμα του όταν συγκρούστηκε με το νερό. Δηλαδή! ΒΟΎΤΗΞΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΈΦΥΓΕ. Γύρισα να τον δω χωρίς να πιστεύω οτι αφού βρήκε την ευκαιρία να φύγει, δεν έφυγε.

Pete- Δεν έφυγες..

Diego- Γιατί να φύγω;

Pete- Γιατί...γιατι βρήκες ευκαιρία..αλλά δεν έφυγες..

Diego- Που να πάω; Δεν είμαι απο αυτά τα άτομα.. Δεν θα το έκανα ποτέ σε κανέναν.

Σπόντα; Μωράκι μου δεν σε άφησα ποτέ.. Δεν απαντάω και κολυμπάω λίγο πιο βαθιά...

Diego- Που πας; Μη πας τόσο βαθιά..

Pete- Δε παω κάπου..

Diego- Δε πας κάπου...

Τον άκουσα να επαναλαμβάνει και αμέσως έρχεται δίπλα μου κολλυμπόντας..

Diego- Θα μου πεις;

Pete- Τι;

Ρωτησα και καλά ανήξερος.

Diego- Δε ξέρω..

Τον κοίταξα στα μάτια και με κοίταξε κι αυτός. Αυτά τα πράσινα μάτια του.. Με κοιτάνε με στεναχώρια, με κι εγω δε ξέρω τι.. Με πιάνει απο τον λαιμό, ανατριχιάζω, με φέρνει πιο κοντά του, τρέμω.. Νιώθω την ανάσα του, το άγγιγμά του, τόσο κοντά μου..

Diego- Γιατί δε μου λες;

Το άγγιγμά του δεν ήταν επιθετικό. Ζητάει εξηγήσεις αλλά φοβάμαι να του τις δώσω.

Pete- Φοβάμαι.. Δε ξέρω πως..

Ειπα και πήγα να φύγω μακριά του, να βγω απο το νερό δηλαδή αλλά με κράτησε απο τη μέση πιο σφιχτά και ένωσε τα χείλη μας. Ωπα τι! ΤΙ ΈΚΑΝΕ ΛΈΕΙ; Ο..Ο Diego.. Με φιλάει;

Diego- Συ..συγγνωμη.. Δεν..

Δεν τον αφήνω να ολοκληρώσει και τον πιάνω απο τη μέση και τον φέρνω κοντά μου και τον φιλάω κι εγώ. . .