Still Remember [BoyxBoy]

Chapter 21

Μέρος δεύτερο

Θέλω τόσα πολλά να ρωτήσω τον Pierre.

Pierre- Tι γιατί Diego;

Diego- Γιατί έφυγες τότε;

Τόλμησα να ρωτήσω. Η λίγη δόση αλκοόλ που έρεε μέσα μου με έκανε αρκετά θαρραλέο μπροστά του. Ζητάω απαντήσεις που δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω αλλά και πάλι όμως θέλω να μάθω.

Pierre- Γιατί να τα πούμε εδω;

Diego- Έλα.

Ειπα και ξεκίνησα για την έξοδο βρίσκοντας τον Λεβ.

Diego- Ανέλαβε εσυ λίγο ,αδερφέ.

Λεβ- Που πας;

Diego- Βόλτα. Δεν ξέρω αν θα ξανά έρθω, ίσως αργότερα, ίσως όχι.

Ειπα κάνοντας νόημα με το κεφάλι μου πίσω να δει τον Pierre, μου κούνησε το κεφάλι καταφατικά μου είπε ό,τι θελήσω να τον πάρω τηλέφωνο, και συνέχισα τον δρόμο μου, μέχρι που άκουσα τη φωνή του και στάθηκα.

Pierre- Που πάμε;

Diego- Εσυ δεν είπες να μην μιλήσουμε εκεί μεσα; Συμφώνησα.

Pierre- Μα..

Diego- Δεν έχει μα.

Pierre- Diego.. Έχεις γενέθλια, κάνεις πάρτυ. Δικό σου είναι το πάρτυ ,που πας;

Diego- Δικά μου είναι τα γενέθλια. Όπως θέλω τα περνάω. Τα παιδιά δεν με παρεξηγουν, ξέρουν. Με εσένα θέλω να τα περάσω..

Τον κοιτούσα σαν κουτάβι... Χαμογέλασε!!!
Με έπιασε απο το χερι και πήγαμε προς το αμάξι του, τον κοίταξα ερωτηματικά.

Pierre- Όχι με την μηχανή. Εγω θα σε πάω σήμερα.

Είπε γλυκά και μου άνοιξε την πόρτα. Εντάξει είναι ΆΒΟΛΟ. Παρόλα αυτά μπήκα μέσα και πήγαμε σε μια πολυκατοικία, παρκαρε και κατεβήκαμε κάτω.

Pierre- Εδω είναι το σπίτι του ξαδέρφου μου, του Μάικλ.

Diego- Ωχ. Ο Μάικλ! Πως θα γυρίσει;

Pierre- Ας πάρει ταξί!

Μπήκαμε μέσα στο διαμέρισμα και πήγα προς το μίνι μπαρ που ήταν εμφανές απο την πόρτα του σπιτιού. Έβαλα ενα ουίσκι και έκατσα στον καναπέ. Πηρα το απαιτητικό μου ύφος γιατί τέρμα τα παιχνίδια θέλω να μάθω όλη την αλήθεια και είπα.

Diego- Σε ακούω.

Pierre- Δε θα ρωτήσω αν θες να πάρεις κάτι.. Πηρες μόνος σου.. Λοιπόν τι θες να μάθεις;

Diego- Τα παντα. Απο την αρχή. Ολοκληρωμένα.

Pierre- Εντάξει. Πάντως να ξέρεις δεν έγιναν έτσι όπως ξέρεις. Εκείνη την εποχή ο πατέρας μου, με την δουλειά του, ξέρεις που έχουν γραφεία, έπρεπε να μετακομίσει στην Ιταλία όπου και κατάγεται, δεν ήθελε να μας αφήσει εδω. Οπότε αναγκαστικά απο την μια μέρα στην άλλη μετακομίσαμε. Εσυ ήσουν μολις δεκα- έντεκα χρονώ και εγω μόλις είχα μπει στα δεκαοχτώ.Δεν το ήξερα ότι θα φύγουμε, δεν είχα ιδέα ειλικρινά, δεν μου είχαν πει τίποτα απολύτως. Το έμαθα το πρωί που φεύγαμε, πράγματα δεν χρειάστηκαν πολλά, ούτε ρούχα, τα βασικά τα είχαν ετοιμάσει εκείνο το βράδυ που κοιμόμουνα. Το πρωί ξύπνησα και μου το ανακοίνωσαν. Δεν είχαν χρόνο να με αφήσουν να σε χαιρετήσω και γι'αυτό τους κατηγορώ συνέχεια. Δεν πρόλαβα να σου πω τίποτα.

Diego- Εξαφανίστηκες Pierre... Εξαφανίστηκες και εγω ήμουν χάλια!

Φώναξα στο τέλος μα τι άλλο να έκανα; Δεν ήξερα τίποτα και ποτέ δεν έμαθα μέχρι σήμερα.

Pierre- Μην φωνάζεις Diego μου.. Νομίζεις οτι εγω ήμουν καλύτερα; Περίπου δέκα χρόνια πέρασαν νομίζεις οτι εγω το ξεπέρασα εύκολα;

Diego- Προφανώς για να έλειπες δέκα χρόνια και να μην προσπάθησες καν να τηλεφωνήσεις έστω. Με κάποιον τρόπο να επικοινωνήσεις. Ξέρεις τι πέρασα εγω τόσα χρονια; Ξέρεις γαμωτο;

Ειχα γίνει έξαλλος. Φώναζα πλέον εκτός ελέγχου.

Pierre- Diego ηρέμησε.

Diego- Πως να ηρεμήσω; Πας καλά; Μετά απο όλα αυτά;

Ξεκίνησα να παω προς την πόρτα για να φύγω, γιατί αν έμενα άλλο εδω. Δεν θα ήθελα να καταλήξει στο νοσοκομείο. Ως που νιώθω το χέρι του να τραβάει το δικό μου, να με γυρνάει και να με φιλάει στα χείλη. Τον σπρώχνω.

Diego- Σταμάτα.

Με έπιασε απο τον λαιμό και με έφερε κοντά του λέγοντάς μου απαλά.

Pierre- Σ'αγαπάω Diego. Σ'αγαπάω πάντα σε αγαπούσα.

Σήκωσα το χέρι μου, εκείνος νόμιζε οτι θα τον χτυπήσω αλλά δεν κούνησε το κεφάλι του. Δεν θα τον χτύπαγαν, ποτέ δεν θα έκανα, δεν τολμάω. Πηγα το χέρι μου στο σβέρκο του και τον έφερα κοντά μου, χωρίς να τον φιλήσω.

Diego- Γιατί δεν μου είπες τίποτα; Ούτε για το ότι είσαι εδω, ούτε για ότι...οτι με...

Pierre- Οτι σε αγαπάω Diego. Ότι σε αγαπάω πόσα χρόνια τώρα, απλά δεν τολμούσα να στο πω.

Είπε και με φίλησε. . .