Vault in Heaven (Classic Series #2)

Kabanata 27

Triggered warning!

Happy reading 🥛

I can feel the heavy ambience around me even with my eyes close. For the first time in my life, I'm afraid of opening my eyes. I'm afraid with the fact that Treyden isn't here.

Hindi ko alam kung bakit niya ginagawa sa akin ito, naguguluhan ako.

I want him to tell me everything because I hate this. I hate this situation. But I want to understand him.

"How's Gray?" Rinig ko ang mababang tinig ni Kuya Remus.

I clenched my jaw before opening my eyes. "What is happening, kuya?" Tanong ko bago dahan-dahang umupo sa kama.

Sinenyasan naman ni kuya ang dalawang lalaking nagbabantay para lumabas muna. Nang kaming dalawa na lang ang natira, mabagal siyang naglakad at umupo sa pang-isahang upuan.

"How's your body?" He asked.

"I'm fine, now please tell me what is happening? Walang sinasabi si Treyden."

Dahan-dahan niyang ipinag-krus ang kamay sa dibdib bago seryosong tumingin sa akin.

"Because I told him not to tell you everything. It's my fault so don't put the blame on him."

I was stilled after hearing his answer.

"Why? I need an explanation. I can't just sleep around without knowing everything."

I badly need an explanation right now.

I was about to ask more when I heard someone knocking.

Maya-maya pa, nasa harapan ko na si papa na seryoso rin ang tingin sa akin.

Tumayo si kuya bago ilahad ang upuan niya na kaagad na inupuan ni papa.

"Papa—"

"You're with a man now." He said stunning me.

I can feel my chest aching after hearing the word he uttered with his cold tone. Alam kong darating ang araw na ito, pero paano niya nalaman? Sigurado akong hindi sinabi ni Iñigo ang lahat, hindi niya ugali 'yun.

I know for a fact that he will never be okay with it.

Natatakot ako pero, kung si Treyden ang nasa sitwasyon na ito, paniguradong paninindigan niya lahat.

Sa buong buwan na magkasama kami ni Treyden, ako palagi ang natatakot sa sasabihin ng iba. Palagi niya akong iniintindi. At gusto kong may magawa rin para sa kanya.

Dahan-dahan akong tumango at humarap sa kanya. "Opo." Tipid kong sagot bago higpitan ang hawak sa kumot na nakatakip sa katawan ko ngayon. Ramdam ko ang bigat sa tingin ni papa.

"Putulin mo na kung ano mang relasyon ang meron kayong dalawa—"

"Hindi ko po magagawa 'yan. Mahal po namin ang isa't-isa. Papa... Ayoko." I cleared my throat.

Akala ko wala ng mas isasakit pa sa mga nangyayari ngayon. Iyon ang buong akala ko, hanggang sa marinig ko ang salitang iyon na pakiramdam ko gumunaw sa iniingatan kong mundo.

"Sa makalawa pupunta kang Spain, papakasalan mo si Lucille, nag-iisang anak ng kaibigan kong si Ramon. She agreed with the proposal and just waiting for you to talk to her—"