Vault in Heaven (Classic Series #2)

Kabanata 28

Gentle Wind

Happy reading 🥛

Treyden's POV

"Nasaan na sila Remus? Akala ko ba maya-maya lang nandito na sila?" Naiinip kong tanong kay Alastair na nagbabasa ngayon.

"Calm yourself, Treyden. Kasama ni Gray si kuya, there's no need for you to worry." He explained.

Mabilis kong ginulo ang buhok ko bago pagod na isinandal ang katawan sa inuupuan.

"Kanina, nung kinausap ako ni Remus, sinabi niyang alam na ng papa ninyo 'yung tungkol sa aming dalawa ni Gray. Bakit? Paaano niya nalaman?" I asked.

Isinara ni Alastair ang librong binabasa bago seryosong tumingin sa akin.

He shrugged. "Hindi ko rin alam. Kasi kahit ako at si Kuya Remus walang alam na may namamagitan na pala sa inyo. Seriously Treyden? Bakit kailangan niyong itago sa amin ni kuya?" Inis niyang tanong.

I sigh. "It's Gray's decision. Ayoko siyang pangunahan. Natatakot siya na baka husgahan—"

"That's not gonna happen. We're family and he is our brother. Tanggap namin siya, pati ikaw. Papalagpasin ko 'to, pero sa susunod na maglihim pa kayong dalawa. Ako na mismo ang maglalayo kay Gray sa 'yo."

"So, you're okay with us?" Tumingin ako sa may orasan. Tatlong oras na simula nung umalis si Kuya Remus para bantayan at itakas si Gray. Pero hanggang ngayon wala pa rin sila.

"It's not a sin. Just, be with Gray, forever. Love him and protect him. 'Wag mo siyang sasaktan, kasi sobra na siyang nasaktan dati. Huwag mo siyang madaliin, kasi baka matakot siya." Tumingin ako kay Alastair na tipid na nakangiti ngayon.

"Sa aming tatlong magkakapatid, kaming dalawa ni Gray ang halos sabay na lumaki. I know his weaknesses and fears. We're really close before, hanggang sa umalis ako para hanapin si Ther... never mind." He added.

I cleared my throat. "Then you met her? Iyon ba 'yung rason kung bakit naging malayo si Gray sa 'yo? Kasi ilang taon kang hindi umuwi?"

Mahina siyang tumawa dahil sa itinanong ko. "You're actually right. I met Lori there, tatlong taon akong hindi nakauwi." I saw him clenched his jaw. I guess it's a bit question for me to ask.

"Sorry." Mahina kong bulong.

"About what?" Dahan-dahan siyang tumayo at naglakad sa may pintuan.

And with my wet lips, I uttered. "About Lori." I said in a low baritone voice.

Ilang segundo siyang hindi nakasagot, hanggang sa. "It still hurt. Her voice, her fragrance, her face and smile. I still remember everything. Kahit limang taon na ang nakakalipas, siya pa rin."

Natulala akong habang nakikinig sa kanya. Hindi mahilig mag-kwento si Alastair tungkol sa buhay niya. Lalo na kapag si Lori ang pinaguusapan.

"But past is past. Masaya na siya kung nasaan man siya ngayon." Tingala niya sa langit na ikinayuko ko.

"Sorry." I gulped.

Rinig ko ang tunog ng sapatos niya na naglakakad papalapit sa akin. Maya-maya pa, dahan-dahan kong naramdaman ang kamay niya sa balikat ko, mahina niya iyong tinapik at naglakad pabalik sa upuan kung saan siya nakaupo kanina.

I took a deep breath. Nagulat ako matapos tumunog ang cellphone ko. It's a message from Iñigo.

From: Iñigo Azrel