+18 Bir mafya ve onu soymaya gelen hırsız çetesinin lideri bir kızın imkansız aşk hikayesini okumaya geldiniz. Tutkunun, ihtirasın , ihanetin ve nefretin zirvede olacağı bu kitabın içine girmeye hazır mısınız?
------
Bağlandığım sandalyeden kurtulma...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
"Bu kesiğin beldelini daha sonra alacağım küçük kız ama önce nerenden yaralandın göster."
Adını koyamadığım bir ses tonuyla söylediği bu cümleyi algılamam bir kaç saniyemi aldı. Şaşkınlık her yanımı yavaşça sardı.
O buradaydı, Tünellerdeydi.
Yaktığı çakmak, karanlık tüneldeki tek ışıktı. Çakmaktan çıkan güçsüz alev yüzünde gölgeler bırakıyordu. Kirpikleri; ıssız gözlerine gölgeler düşürüyordu.
Sorduğu soruya cevap verecek gücü bulamadım kendimde. Yalnızca kirpiklerinin gölgesini düşürdüğü kehribar rengi gözlere bakabiliyordum.
Konuşmuyor olmamdan dolayı elinde tuttuğu çakmağı tüm yüzümde gezdirdi. Eli nazikçe yüzümdeki kan izlerinde dolaştığında bir ürperti bedenimi ele geçirdi. Yüzümde dolaşan eli kanın bana ait olmadığını anladığında, çakmağın güçsüz ışığıyla vücudumu kontrol etmeye başlamıştı.
Elleri yüzümden boynuma, boynumdan da omuzuma yavaşça kaydı. Öyle dikkatli bakıyordu ki sanki çakmak ateşiyle her detayı görmeye çalışıyor gibiydi. Yüzüme ve omuzuma yapışan saçlarımı yavaşça geriye doğru iteledi. Bana iyice yaklaşarak atletimin bir omzunu düşürüp sırtımdaki morlukları kaşları çatık bir şekilde incelemeye başladı.
Kaşları neden çatılmıştı? Sinirlenmiş miydi?
Parmak uçları morarmaya başlamış sırtımda nazikçe dolaşmaya başladığında ondan uzaklaşmaya çalıştım. İzin vermedi. Bana dokunması tüylerimi diken diken ediyordu.
Gerilmiş miydim? Peki ya Neden gerilmiştim?
Aniden bir adım geri çekilip atletimi düzeltirken gözleri yine gözlerime tekrar kitlenmişti. Gözlerime bakan gözleri bir avcının gözleriydi. Keskin ve ürkütücü...
Elleri dikkatle bedenimde dolaşırken yaralı bileğime dokunduğunda refleks olarak elimi geri çekttim. Elimi hızla geri çekmem dikkatini de o yöne çekmişti.
Gerilen çenesiyle elimi işaret ederek "Bu nasıl oldu?" dediğinde sadece gözlerinin içine bakarak sessiz kaldım.
Kehribar rengi gözleri gözlerime bakarken, elini uzatıp bileğimi tuttuğunda acıyla yüzümü buruşturdum. Öyle çok canım yanıyordu ki artık güçlü görünmek için çabalayamazdım. Bunu yapamazdım.
Beni kendine iyice yaklaştırıp bileğimi dikkatle incelemeye başladığında, canımı acıtmamaya özen gösterdiğini fark ettiğim. Bu detay beni şaşırtmıştı. Çağan Dinçer, böyle şeylere dikkat eder miydi?
Canımın acımasının ne önemi vardı ki onun için?
Yeterince onun yüzünden canım yanmamış mıydı? Beni morga götüren ve bu cinayetlere bulaştıran o değil miydi?
