Glimpses of Yesterday (Isla Contejo #2)

Chapter 21

NAPAHILOT ako sa aking noo habang binabasa ang mga pending works ko. Sumasakit na rin ang mata ko dahil kanina pa ako nakaharap sa laptop. I brought home some works, so that I wouldn't have to do it anymore in the office. I'll sleep later na lang muna.

I was in the middle of writing something on my notes when I heard the door of our room creak. Arsen went out immediately and walked towards me.

"Ga, eleven-thirty na."

Tinabihan niya ako sa couch at agad na ipinulupot ang mga kamay sa baywang ko. Nakapatong ang braso niya sa tiyan ko kaya medyo nabigatan ako at humugot ng malalim na hininga.

"Pahinga na tayo," aniya pa.

I reached for his face and gently caressed his cheek.

"Sleep now, Ga. I'm almost done here. Susunod na lang ako."

He didn't follow what I said. He remained hugging me while I was busy reading on my laptop. A few minutes later, I heard light snoring from him and that's when I looked down to glance at him again.

His eyes were closed and he looked like a baby sleeping. His cheek was pressed against my chest -- making it as his pillow. I held back my laugh when his lips unconsciously made a pout.

I sighed and brought my eyes back to my laptop. I saved the document I was working on and turned off my laptop. Bukas ko na lang itutuloy 'yong ginagawa ko. Arsen looked like a kawawa sleeping baby on my chest. No matter how much I loved seeing him having his peaceful sleep in my arms, I knew that he still needed a proper rest -- and what I meant by that was laying on bed.

Hindi na rin kasi siya gaanong nakakapagpahinga dahil sobrang abala din niya sa trabaho. Naikuwento niya sa akin na may panibago na naman siyang client at naisama rin siya sa isa na namang project.

Kaya minsan ay late na siyang nakakauwi dahil tinatapos niya talaga lahat ng gawain sa opisina bago umuwi. Hindi siya katulad ko na nag-uuwi ng trabaho.

"Arsen..." marahang tawag ko at hinimas ang malambot niyang pisngi.

Tinapik ko ang hita niya at iyon ang unti-unting nakapagpamulat ng mga mata niya.

"Let's sleep na," sabi ko. "Tara na sa room."

Umungot siya nang bahagya at napakusot ng mata. Sabay na kaming pumasok ng kuwarto at agad nang natulog.

*****

"Thank you for your time, Mrs. Almario! It's a pleasure to meet you po." Nakangiti akong nakipagkamay sa kliyente ko nang matapos ang meeting namin.

"Likewise, Architect Mortel! I'll see you again."

Nang tuluyan siyang makaalis ng coffee shop ay saka pa lamang ako umalis. Bumalik ako sa office at ipinagpatuloy ang trabaho. Hindi katulad sa Molinario Firm, itong nilipatan kong kompanya ay medyo maliit kaya halos wala nang privacy ang bawat cubicle. Medyo crowded. Pero ayos lang naman, at least I have work.

Arsen texted me to ask if I already had my lunch. I told him I had at ang sagot niya'y huwag ko raw masyadong pagurin ang sarili ko sa trabaho. Iyong isang 'yon talaga. Siya ang dapat na sabihan ko ng gano'n dahil sobrang busy niya na sa trabaho. Tanggap siya nang tanggap ng clients at projects.

Minsan nga e halos hindi na kami nagkikita sa condo dahil 'pag darating siya ay tulog na ako at sa umaga naman ay maaga siyang umaalis.

I wasn't in the position to feel bad about it, though. It was fine and I completely understand. Noon pa namang college kami ay palagi na siyang abala sa kaaaral ng kung ano-ano. Ngayon pa kayang he's working na? Hindi na ako nagugulat.