She's My Number One. [ᴏɴ ɢᴏɪɴɢ!!]

𝐂𝐇𝐀𝐏𝐓𝐄𝐑 𝟐𝟏

"Kupal sa kupal! Don Henry." I said sarcastically with a mixture of threats. Ngumiti ako kay Eziquel ng masulyapan ko siya.

"Nasa iisang lugar na lang tayo Venus, nagagawa mo pa bang makampante?" Ang tinig niya ay nag seryoso. "Huwag mo hahayaang pakalat kalat ang mga bata mo, lalo na ang mga malapit sa'yo. Maduga ako kung makipag laro Venus." 

"Pasensyahan na lang kung sino ang mahuhuli ko."

Ngayon ko na lang ulit narinig ang pag lalatag niya

Ng pag babanta.

"Kamusta ang Anak anakan mo, Don henry?" I whispered sarcastically. 

Tila nabigla siya at gumamit ng ibang language para kausapin ang ibang tauhan. Tumawa ako ng malakas ng marinig ko ang malutong niyang pagmura sa mga ito.

"Sa susunod na mag salubong muli ang landas namin, alam mo na ang sasabihin ko Henry." Mas pinili niyang tumahimik. "Happy condolence, enemy!" 

"Hindi ko alam na nag tatagpo pala landas niyo ni Sheena, Venus?" Hindi mo ba alam? Taliwas kasi ag pag babantay mo.

"Natural hindi mo alam dahil abala ka sa kakatingin sa'kin." Pahirapan akong tumayo at lumapit sa maliit na Veranda. "Sa susunod kasi, ugaliin mong dalawa kami ang panoorin mo. Psh baka magulat kana lang nasa kuta mona ang bangkay ng Anak anakan mo sa kakaganiyan mo?" 

Naniningkit ang mata ko ng makaapak sa bukana ng Veranda. Hindi na ako nag hanap. Dahil tumama agad ang paningin ko sa kotseng pula na nasa gitna ng highway.

Nakahinto 'to sa gitna. konti na lang ang mga sasakyan na dumadaan kaya hindi ito napapasin. Kasalukuyan pa silang nasa labas ni Silviano at ang isa pang taga pag bantay.

Eziquel and I looked at each other, he was next to me. I reached out my hand to him. Hindi siya nag alangan. Dumukot siya ng baril at iniabot sa'kin. 

"Marami kang sabi." Marahan pa siyang tumawa at tumingin sa gawi ko. "Tila lumakas ata ang loob mong kalabanin ako?" He waved at me.

I smiled to him. Walang halong katinikan at pag ngisi ang ngiting ginuhit ng labi ko. Why did we get into this situation? 

"Mag iingat ka palagi Venus Alphonse."

Muli niya akong kinawayan.

Ang pungay ng mga mata niya.

He whispered into the phone. 

"Get well soon, Anak.." 

Nawala na ang ngiti ko dahil sa sinabi niya. Hindi kinaya pumasok sa utak ko at muli akong dinemonyo. I raised my hand and pointed the gun to him. 

"Alam mo bang ayan ang pinaka ayaw kong naririnig mula sa'yo?" Ang ngiti sa labi niya ay nabawasan. "Ngayon alam mona, sana ay hindi kona marinig pa sa'yo 'yan."

Agad silang naalarma ng malagyan ng dugo ang mamahalin nilang Jacket. Bumakod sakanya si Silviano pero hindi parin siya kumikilos. Bakas sa mukha niya ang gulat at galit.

"Venus, Daughter... I would like to say something important to you---"

"Don Henry.. I will count." I whispered.