VIII

57 9 55
                                    

Initiating a teamfight in a game's like getting a job. When the opportunity comes, you have to start the clash. Depending on your performance, your team will win and decided the next steps. But there's a phrase existing called "winning the battle but lost the war". Why did I said that phrase? 'Coz it's literally what happened.

Defeat

Yeps. That's what happened. For the final clash, we managed to win it but forgot to secure the Nexus. In the end, it all went in vain. What's worse? It's my third defeat in today's LoL matches.

Kahit gusto kong magdabog ay kumawala na lang ang isang buntong-hininga. Mas lalong bawal dahil nandito ako sa isang computer shop. Isisisi ko na lamang sa mga batang sobrang ingay na naglalaro. Ang dahilan kaya ayaw ko ng mga bata. With a poker decided, I called it a day and went home.

Gaming is my way of unloading stress, pero mukhang lumala pa yata ang stress sa utak ko. It's really a double-edged sword. At mukhang pati ang tadhana ay pinaglalaruan din ako.

I was assigned to tour the transferee inside the school compound. The soft on the outside, crunchy on the inside girl that almost killed me with a chopstick. If someone knew that I got killed by a chopstick, my name would live on in infamy.

Although, I found her cheerful. Cheerful to the point that I found her a bit annoying. Ayaw ko lang maging blunt dahil baka masaktan ko damdamin niya. Well, my impression to Japanese people-most, if not all- are soft-hearted ones. That's why I was considering my words. Though I wanna say it's irritating. Hindi ko masabayan ang energy niya.

Samahan mo naman ako sa canteen!

Maaari ba akong sumama?

Hindi ito kasinglaki ng mga paaralan sa Japan ngunit masasabi kong kanais-nais ang paaralang ito!

She's like a dog following her master! Not that I care, pero kulang na lang ay sundan niya ko hanggang restroom. Bukod pa rito ay dada siya ng dada about random things. And I was sure she would pester me the whole time! That hag of a girl.

May isang paraan lang para 'di ko siya makita. Tamang tambay na lang sa restroom.

Kung 'yun lang ang tanging paraan. Sana lang ay wala masyadong tao ang restroom nila. Hindi kagaya ng ibang school, mainly public schools-sorry in advance- na hindi masyadong maayos ang CR. That's what I observed back on my earlier days.

Pagkauwi ko sa bahay ay kaagad akong kumain at natulog. Or so I thought. Nagbasa pa pala muna ako sa GC naming mag-to-tropa. At isang 'di kanais-nais na bagay ang aking nakita. Kung kasama ko lang siya rito, kanina ko pa kinukurot ang pisngi niya.

Nakakadiring pangyayari, I thought. Gusto ko na lang magpalamon sa lupa.

Totoo nga ang sinabi ni Rhiana. Na may picture siya ng eksena namin ni Jasmine. Magmumukha talaga kaming magkayakap. Ang reaksyon ko? Simple lang.

Rhiana, mag-uusap tayo bukas. (•‿•)

Rhiana:
Kuya, huwag po! Magpapakabait na po ako (*﹏*;)

Di ko alam kung tatawa ba ako o maawa, just a wry smile escaped on my lips. Baka kapag nagsabi niya ng Please, sorry na! with matching upturned eyes and cute voice, di ko alam kung mabubuhay pa ko. But heck, I'll just do it. Lagot siya sa kin bukas. May atraso na naman siyang kailangang bayaran.

****

Abala para sa akin ang trabahong binigay sakin ni Sir. Aaminin kong may kalakihan ang school namin pero siguradong kaya ni Alcantara na gawin ang paggala mag-isa. Isang unnecessary task. Period.

When The Night Sky Becomes LivelyWhere stories live. Discover now