#4 ឆ្នាំកន្លងផុតទៅ
រយៈពេលបួនឆ្នាំមកនេះគេនៅតែរងចាំមនុស្សម្នាក់ ទាំងគ្មានសង្ឃឹម មិនដឹងត្រលប់មកវិញឬក៏អត់ តែយ៉ាងណាក៏គេមិនបោះបង់គេនៅតែចាំមិនថាយូរប៉ុន្មានក៏គេចាំ
< Jimin!...ហឺម!..ពេលនេះឯងយ៉ាងមិចហើយ?នឹកយើងទេ?យើងនឹកឯងណាស់!..ឬមួយឯងភ្លេចយើងហើយ?>Yg ឈរនិយាយមុខកញ្ចក់ម្នាក់ឯង ទាំងញញឹម ស្នាមញញឹមដែលមិនអស់សង្ឃឹមនៅដុតជាប់មុខគេជានិច្ច
<យើងមិនជឿថាឯងមិនត្រឡប់មកវិញទេ!..>
<យើងនឹកឯង!..ចង់ជួបឯង!ហើយក៏ចង់ដឹងថារស់នៅទីនោះមានក្តីសុខទេ ប្រហែលជាឯងមានគ្រួសារហើយមើលទៅ!..យើងជាអ្នកស្រលាញ់ឯងតែម្ខាង!...ឯងប្រហែលមិននឹកយើងដូចយើងនឹកឯងទេហើយក៏ប្រហែលឯងមិនខ្វល់ពីយើងដូចគ្នា!..កាលនោះឯងមិនបានយល់ព្រមទទួលក្តីស្រលាញ់យើងទេ!..ហឹម!..ហេតុអីយើងត្រូវចាំឯងតែម្នាក់ឯង?>Yg សម្លេងនិយាយខ្សាវៗធ្វើអោយនាយអួលដើមករកថាមិនត្រូវ ទឹកភ្នែកកូនប្រុសក៏ស្រក់ចុះមកមួយតំណក់ទោះខំទប់យ៉ាងណាក៏មិនជាប់ Yg ព្យាយាមលើកដៃជូតទឹកភ្នែកចេញមុននឹងលុបលាងមុខចេញរួចក៏ចេញទៅក្រៅដើម្បីជូនម៉ាក់របស់គេទៅផ្ទះអ្នកស្រីចន
@ភូមិគ្រឹះចន
ឡានស៊េរីទំនើបថ្មីស្រឡាងបោះពួយយ៉ាងលឿន មុននឹងបញ្ឈប់ចលនានៅខាងមុខភូមិស្កឹមស្កៃ ។ ទាំងម្តាយនឹងកូនក៏ចុះមកព្រមគ្នាដើរចូលទៅរកម្ចាស់ផ្ទះ
<លោកស្រីមីនមកដល់ហើយ!អង្គុយសិនមកក្មេងៗលើកទឹកមកឥឡូវហើយ>mss jeon រាក់ទាក់ភ្ញៀវ វាជារឿងធម្មតាទៅហើយព្រោះតែលោកស្រីមីនតែតែងមក គាត់ជាអ្នករួមការងារហើយក៏ជាមិត្ត
<ចា៎!>លោកស្រីមីន និង yg ក៏អង្គុយចុះ
<ថ្ងៃនេះពួកយើងទៅសមាគមន៍ម៉ោង1:30នាទី នៅ20នាទីទៀតយើងអង្គុយលេងសិនទៅ!..>Mss jeon
<ប៉ា Yoon !!>សម្តេសក្មេងតូចស្រែកឡើងកាត់ផ្តាច់ការនិយាយគ្នាអោយងាកទៅរកគេភ្លាមៗ ហើយម្នាក់នោះគ្មានអ្នកណាក្រៅពីថេជុងទេ ពេលនេះគេអាយុ5 ឆ្នាំហើយ រត់ព្រឹលតែម្តង
<ហីយ៉ា!កុំរត់លឿនពេកប្រយ័ត្នដួល>Yg ត្រដាងដៃចាំទទួលក្មេងតូចដែលរត់សម្តៅមកគេ ។ ថេជុងហៅ Yg ថាប៉ាៗតាំងពីគេចាប់ផ្តើមចេះនិយាយមកម៉្លេះ!...គេតាម Yg ស្អិតដូចតុកកែចឹង ក៏ធ្លាក់យំទាទៅគេងជាមួយ yg ទៀតផង
