OH MY CEO!!![Complete]

Part-7

"ခါးပတ်ပတ်ထား.."

"ဟုတ်..."

တိတ်ဆိတ်မှုကသူတို့နှစ်‌ယောက်အကြား အေးစက်နေသည့်လေထုအဖြစ်ပြောင်းလဲနိုင်သည်...

"ဒါနဲ့ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."

"ငါမင်းမှာပိုက်ဆံပြန်တောင်းမှာမလို့...ကျေးဇူးတင်စရာမလိုဘူး..."

"ဘာရှင့်..."

(လူကိုကူညီတယ်ထင်နေတာ..သူကအကြွေးပြန်တောင်းမယ်တဲ့လား...
နဲနဲလေးမှအကောင်းမြင်လို့ကိုမရဘူး..လူ့ဂွစာကြီး...)

စိတ်ထဲမှာတော့ကြိမ်းမောင်းနေရဲ့...

"ငါ့ကိုစိတ်ကောင်းစေတနာရှင်များမှတ်နေလား..."

"ရှင်ကဒီလိုကူညီတော့ဒီလိုဘဲထင်တာပေါ့.."

"စိတ်ချ..ဘယ်အရာမှအလကားမရဘူး..မင်းမှာအကြွေးပြန်တောင်းမှာ..."

"အခုတောင်းမယ်ဆိုရင်..ကျမမှာတန်ဖိုးကြီးတာဆိုလို့..ကျမဘဲရှိတယ်..."

"မင်းကိုလဲမလိုချင်ပါဘူး...."

"ကျမရော..ရှင့်ကိုပေးမယ်ပြောနေလို့လား.."

"မင်းတော့တကယ်ဘဲနော်..."

"ရှင့်ကိုတော့ဘာမှမပြောလိုပါဘူး.."

"မင်းကဘာပြောချင်နေလို့လဲ..."

"တော်ပီ..ကားသာသေချာမောင်းပါနော်..."

နားကြပ်ကိုနားထဲထည့်လိုက်ပေမဲ့တကယ်ကသီချင်းမဖွင့်ထား..သူ့အသက်အရွယ်မှမအားနာကျမကိုအလျှော့မပေးဘဲစကားနိုင်လုနေသေးသည်...
ကျမအနေနဲ့ပြောရမယ်ဆိုရင်..ဘေးကလူ့ဂွစာကိုတကယ်ပင်အမြင်ကပ်နေပီ.

ဟိုတယ်သို့ရောက်သောအခါ..ကောင်တာမှာသူကအခန်းယူနေပုံရသည်..

"ဘာ..အခန်းတစ်ခန်းမှမရှိတော့ဘူး..."

Lisaအော်တာ...ကောင်တာကမိန်းကလေးတွေလန့်သွားတဲ့အထိပါဘဲ....

ဘေးကထိုင်ခုံတန်းလေးမှာထိုင်နေတဲ့Jennieကတော့...

(ဘာလားဟ...)

"ဟုတ်ပါတယ်...ဒီHotelကသိတဲ့အတိုင်းဘဲ..အမြဲတန်းဧည့်သည်တွေနဲ့ပြည့်နေတာဆိုတော့...အခန်းမှာချင်ရင်ကြိုတင်Bookingချိတ်မှရပါတယ်..."