Gözleri benim mavi harelerime tutundu, "Neden, her cümlenin sonuna o kelimeyi getirmek zorundasın?"
Kaşlarımı çatıp, "Neyi?"
Tek nefeste, "Abiyi?"dedi.
"Nasıl, anlamadım?"
"Şöyle olsun Cem abi, böyle olur Cem abi, nasılsın Cem abi.Abi de abi. O k...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hanım hanım onlar benim yavrularım :')
Bölüm tamamen Eylülün hamilelik süreci ile geçti. Oldukça uzun bir bölüm olmak üzere her olayı anlatmaya çalıştım.
Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum aşklar🖤
🥀
"Çalıyorum?" elim yumru şeklinde havada asılı dururken Ceme baktım.
Bana bezgin bakışlar atarak nefesini dışarı üfledi, "Lütfen artık şu kapıyı çalar mısın yavrum? Bu bana onuncu soruşun."
Ona ters ters baktım, "Kusura bakma ya Cemcim her gün ailemize hamile olduğumun haberini vermiyorum ya hani ben! Soruyorum işte öyle ben, kusura bakma!"
Omzunu yasladığı duvardan ayrılıp yanıma geldi ve yanağıma sert bir öpücük kondurduktan sonra bu bir hafta boyunca olduğu gibi eli yine karnıma gitti, "Tamam bebeğim sakin ol. İstersen iki saat daha da bekleyebiliriz kapıyı çalmanı, beklerim ben. Sadece sen yorulma diye dedim öyle."
"İyi, tamam. Çalayım bari ama önce şu elini çeksen iyi olur," diyerek elini karnımın üzerinden çekmeye çalıştım ancak o ısrarla tutmaya devam etti, "Cem çeksene elini ya!"
Dudaklarını büzerek karnıma baktı, "Şu an resmen beni kızımdan ayırmaya çalışıyorsun."
"Cem ya nereden belli kız olacağı, belki erkek olacak. Hem zaten bir haftadır mesken tuttun karnımı, bari bizimkiler öğrendikten sonra devam et. Şimdi uslu dur."
Elini istemeye istemeye çekti, "Kız olacak hissediyorum ben. Hem bilirsin uslu durmak pek benlik değil bebeğim," dedi ve göz kırptı.
Ona gülerek göz devirdim ve vakit kaybetmeden Melek annemlerin kapısını çaldım.
Yavrumuzu öğreneli bir hafta oluyordu ve biz hâlâ annemlerin hiç birine söylememiştik. Kendimiz de bu duruma hazır olduktan sonra söylemek istedik. Şimdi de bizimkilerin evlendiğimizden beri yaptıkları yemek sırası Melek annemlerdeydi. Her hafta sıra sıra, ya bizde ya da Melek annemlerde yemek yiyorduk.
Kapı açıldığında ardından Ela çıktı. Bizi görür görmez, "Dayı, yenge!" diye bağırarak bana doğru zıpladı ama son anda Cem onu koltuk altlarından tutarak kucağına aldı.
İki yanağına da sulu öpücükler bırakarak, "Yavaş dayıcım, yengenin kucağına öyle hemen zıplama."
Ela yanaklarını silerek Ceme ters ters baktı ve bana doğru kollarını uzattı, "Yaa ben yengeme gitmek istiyorum."
Cem işaret parmağını kaldırarak Elanın burnuna vurdu, "Yenge olmaz, o uzun süre yasak. Kucağına çıkmak yok."
"Amaaa," diyerek huysuzlanan Elanın yanağına öpücük kondurdum.
