Sojuszniczka Króla

rozdział 𝓳𝓮𝓭𝓮𝓷𝓪𝓼𝓽𝔂

𝖑𝖔𝖏𝖆𝖑𝖓𝖔𝖘́𝖈́

Pov. Johanna

Miałam dejavu.

Znów widziałam za sobą zamek Talmarów, znów popędzałam konia, nocą...

Tylko że ze mną uciekały Narnijskie stworzenia oraz Dawni władcy.

Plan się nie powiódł.

W środku twierdzy została część z naszych ludzi, na pewną śmierć.

Dojechaliśmy przed świtem do Grobowca.

Oczekiwali nas tam pozostali.

Trudno było im patrzeć w oczy, gdy wśród przybyłych szukali swoich najbliższych...

Nie trzeba było długo czekać na pierwsze łzy i rozpacze.

Chciałam zapaść się pod ziemię.

Przed kilkoma godzinami wypuściłam strzałę, która miała uśmiercić mojego ojca.

A tu wydażyło się wiele tragedii. Talmarzy pozabijali połowę tych, co wyruszyli.

Widać jestem taka jak oni. Nieważne kogo bym zabiła, zrobiłabym to z rozkazu albo kierowana niewłaściwymi emocjami, w które za rzadko zagaszcza troska i współczucie.

Zeszłam z konia i odprowadziłam go do środka. Sama wyszłam na zewnątrz.

Wszyscy się już rozeszli. Niektórzy zostali na dworze, by samemu móc opłakać swój żal i stratę.

Oddaliłam się od nich.

Wspięłam się na górę Kopca Aslana. Grobowiec był zbudowany z kamiennych płyt, gdzieniegdzie porośniętymi mchem albo trawami. W jednej z takich kępek traw usiadłam.

Miraz nie będzie czekał.

Zaatakuje, wie że jesteśmy osłabieni, a poza tym jest wściekły...

Z góry był lepszy widok. Starałam się rozejrzeć za jakimś potencjałem obronnym tego miejsca.

Przed Kopce była duża polana. Pewnie tu odbyłoby się starcie. Pomiędzy polaną a Grobowcem stała wielka kamienna płyta, otoczona czterama kolumnami, a raczej ich gruzami...

Byłam ciekawa, jaką to kiedyś miało funkcje albo zastosowanie.

Usłyszałam za sobą kroki. Były głośne i wyraźne, ktoś w orężu wojennym szedł po kamiennych płytach...

- Hej - odezwał się za mną Edmund.

- Hej - odpowiedziałam, nie odwracając się.

Było mi głupio. Widział mnie od mojej najgorszej strony, o której istnieniu sama nie miałam pojęcia...

Usiadł obok mnie.

- Jak się czujesz? - zapytał, przerywając ciszę.

- Okropnie - wyznałam - Nie wiedziałam, że jestem do tego zdolna - Nie trzeba było mówić do czego, doskonale zdawał sobie sprawę co miałam na myśli.

- Szczerze, ja też nie - powiedział, ale nierozczarowanym tonem - Napewno trudno było tobie wybrać kuzyna, a jeszcze trudniej być konsekwentną do tej decyzji...

Miał rację, to było cholernie trudne.

- Jesteś lojalna Johanno, chyba najlojalniejsza z nas wszystkich - uśmiechnął się.

- Wolałabym być opanowana - mruknęłam - tyle głupich rzeczy, których żałuję, zrobiłam pod wpływem emocji... Nie chcę tego - wyżaliłam się.

- Też bym chciał być opanowany - wyznał.

- Musi ci wystarczyć sprawiedliwy - przewróciłam oczami, co wywołało u niego cichy śmiech.

- Mógłbym mieć więcej przydomków - podsunął - Wiesz, też często daje się ponieść chwili, może gdybym taki nie był, nigdy nie zdradził bym całej Narnii, mojego rodzeństwa i Aslana dla Białej Czarownicy...

- Co zrobiłeś?!

Chłopak był rozbawiony moją reakcją.

- Skoro, nawet ja, po takiej akcji, jaką odwaliłem, zyskałem przebaczenie, a nawet zostałem królem, to myślę, że jest dla ciebie szansa - powiedział, kładąc mi rękę na ramieniu.

- Opowiedz mi o tym - poprosiłam.