Let The Song Cry

LTSC||FIRST

Kimverleigh P.O.V

“Don't be afraid to be different, even the rainbow has different color, but still they are visible. You can be visible and at the same time different, and you can always shine. Mahal na Mahal Kita, Apo, lagi mong tatandaan 'yan.”

That’s what my grandma’s last words to me before she died peacefully. My Grandma took care of me since I was a child, because my parents separated their ways with the other one at my very young age.

“Ayaw mo ba talaga bumalik sa pamilya mo, Kim?” Ito na lang lagi tinatanong sa akin after my grandma died. I’m just laughing the shit out of it every time I am hearing that question, It’s because I can’t make my family bad to others.

“Tandaan mo, hindi ka mabubuhay sa mundong ’to kung hindi dahil sa akin,” matigas na sambit ni Papa habang hinigit sa akin ang perang inilahad ko, unang sahod ko sa pag part-time model. “Parehas kayo ng Ina mo, mga walang kwenta.”

I still remember those words, pa-ulit-ulit nag-re-replay sa utak ko na parang sirang plaka whenever he’s near at me. Hays.

Napakunot ang noo ko nang marinig ang munting kaluskos sa likod ko, nakahinga akong maluwag nang ma-realize na si manong na tagalinis lang pala. Hindi ko kita mukha niya, nakatalikod ito sa akin habang nagwawalis sa hindi kalayuang puntod.

Shrugged.

“I’m already graduated, La, sa susunod na pagbalik ko isa na akong teacher. Pangako ’yan.”

Umayos akong upo sa may puntod. Marahan kong hinaplos ang malamig na lapida na may nakaukit na pangalan ni Lola. Napangiti akong bahagya. At least, I still have the reason to go on in life, and that’s my grandma.

“Miss na miss na kita, La. Sana nandito ka pa ngayon, alam kong sobrang proud ka sa akin.”

Napatingala ako sa langit, pinipigilan ang pagbuhos ng luha. I laughed lightly. Sobrang kulimlim ng langit, mukhang uulan pa yata.

“Nais pa ata ng langit damayan ako ngayon, ha,” natatawang sambit ko.  “La, miss na miss na kita, wala akong mapagsabihan ng mga hinanakit ko sa buhay.”

Life is full of shit, yes? But who says you can't go on?~

Muli akong napatingin sa gawi ni manong tagalinis nang biglang mag play ang pamilyar na kanta. That’s the hit song of 0X1 entitled “Go On.” He literally humming the chorus part while moving his body.

Eh??

Muli kong binalingan ng tingin ang lapida ni Lola, nagpipigil ang tawa na kumawala. For sure kapag naikwento ko ’to kela Jav, matutuwa sila. Psh.

Natatawang napailing ako.

Napatingin ako sa orasan, alas dos na rin pala ng hapon. Nagpaalam na ako sa puntod ni Lola bago umalis dahil mukhang uulan talaga ngayon. Napalingon muli ako sa manong na naglilinis, pero wala na ito sa pwesto niya. Shrugged.

[“What time ka punta doon kila Kai?”]

Napadungaw ako sa may bintana sa naging katanungan ni Shin sa may kabilang linya. Mukhang patila na rin naman ang ulan.

“Maaga pa, before 8 siguro, ikaw?” sagot ko at nagpatuloy pa rin sa pagtupi ng damit, buti na lang hindi naabutan ng ulan kanina sa may sampayan. “Makapal pa ba mukha mo humarap sa kanya?” I teases her.

May nagawa kasi siyang kalokohan noong lasing siya, pfft.

She sighed. [“Nahihiya ako pumunta, bakla. Baka malasing na naman ako tapos kung ano-ano na naman masabi ko sa kanya.”]