"Fazla vaktinizi almayacağım, direkt konuya gireceğim. Birçok şeyin farkındayım. Bana karşı beslediğiniz duygularınızın da, her görev emrinde dönüşümü beklediğinizin de, her yara aldığımda acı çektiğinizin de hepsinin farkındayım."
Gözlerini gözler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yayımlanma Tarihi; 31.08.21)
•••
Kirpiklerimi kırpıştırarak sızlayan sırtımla gözlerimi açmaya çalıştım. Kapkaranlık olan görüş alanım bana nerede olduğuma dair hiçbir ipucu vermezken hatırladığım en son şey ile kan akışım hissettiğim korkuyla birlikte hızlandı.
Kaçırılmıştım.
Yetişememişlerdi, bana yetişememişlerdi.
Bir saat kadar süren sessizliği bir kapı açılma sesi ve ardından da içeriye giren adım sesleri böldü. İçlerinden birinin sesi oldukça kabaydı. Yaşının büyük olduğunu tahmin ediyordum. Pürüzlü sesine ek konuşması da şiveliydi.
"Demek Yıldırım'ın kızını yakaladınız he?" Pis kahkahası kulaklarıma dolduğunda yüzümdeki iğrenmeyi, buraya getirmeden önce başıma geçirdikleri küçük, siyah bez çuvalı saklamıştı.
Yıldırım denen adam her kimse iki elim de yakasında olacaktı!
Adamı tanımamama rağmen burada bu pisliklerin içinde bulunmak zorunda kalmıştım. Başıma gelebilecekleri düşünmek bile istemiyordum. Tek ihtiyacım olan şey Asım amcaya ve O'nlara ulaşmaktı.
Aklıma aniden gelen, koluma sıkıştırdığım telefonla içimde kurtulmaya dair küçük de olsa bir umut oluştu. Beni bayıltmadan önce yanımda olan çocukları hatırladığımda ise içimde belirmeye başlayan mutluluğun yerini tekrar sıkıntı almıştı. huzursuzlandım.
Adım sesi bana biraz daha yaklaşmıştı bu süreçte. "Açta bir bakalım şu nadide parçaya, eğer beğenirsem bir gecelik alırım ha!"
Midem iğrenç cümleleriyle kalkarken tüm bedenimi aniden daha önce hiç yaşamadığım tarzda bir korku saldı. Arkamdan sandalyeye bağlı olan ellerim zangır zangır titrerken güçlükle yutkunmayı başardım.
"Ben çok beğendim, en az bir hafta bende! Daha sonra sıkılırsam sana bırakırım."
"O kadar diyorsun yani? Tamam! Aç artık şunun yüzünü!"
Adım sesleri tam ayağımın dibinde durduğunda dudaklarımı birbirine bastırarak gözlerimi yumdum. "Dün geceden bu yana ilaçla uyutuyoruz, uyanmamış olabilir. Gözleri de kendisi gibi tam bir cevher!"
Kafamdaki bez bir anda çekilince uzun süredir karanlığa maruz kalan gözlerim bir an için karıncalı görmeye başladı. Ben bunu karanlıktan dolayı sanmıştım ama bence bu bana Allah'ın bir lütfuydu çünkü bakılacak yüzleri yoktu!
