The bad boy's secret spot

49. "Ομοιότητες"

***

-Πώς πήγε το πάρτυ;

-Ε... Δεν πήγε και πολύ καλά... Ο Ορφέας δεν είχε όρεξη και το διέλυσε μόλις έσβησε και έκοψε την τούρτα. Εσύ πώς αισθάνεσαι;

-Πονάω του πουστη. Και μέσα σε όλα έχω και τη μάνα μου να μου πρήζει τα παπαρια για να της πω τι έγινε αλλά δεν της δίνω απάντηση και νευριάζει.

Ξεφυσιξα νευρικά και άρχισα να στριφογυριζω στο δάχτυλο μου την γωνία του σεντονιού στο κρεβάτι μου.

-Στέφανε... Ευχαριστώ για όλα.

Για μερικά δευτερόλεπτα δεν πήρα καμία απάντηση αλλά τελικά η φωνή του ακούστηκε.

-Μην με ευχαριστείς. Όχι μετά το σημερινό.

-Το σημερινό συνέβη επειδή εσύ πήγες να με υπερασπιστείς. Και ο Δημήτρης ήρθε να πάρει το αίμα του πίσω.

-Και πάλι. Κοίτα πως κατέληξε. Εγώ στο νοσοκομείο με διαδειση και αυτός με μερικές μελανιές.

-Και κατεστραμμένη αξιοπρέπεια...

-Ναι... Επειδή εσύ κατάφερες και τον έριξες σχεδόν αναίσθητο. Τον εαυτό σου πρέπει να ευχαριστείς και μόνο.

Στριφογυρισα τα μάτια μου και χαμογέλασα.

-Υπερβάλλεις...

-Υπερβάλλω; Έχεις συνειδητοποιήσει πως τα έβαλες μόνη σου με τρεις τυπαδες δύο μέτρα και κατάφερες να νικήσεις και τους τρεις; Ποιος θα το περίμενε ότι η Ζαμπετουλα που κάποτε προστάτευα από κάτι μαλακισμενα παιδάκια θα ήταν αυτή που θα έσωζε το τομάρι μου; Αν δεν ήσουν εσύ θα μπορούσε να με είχε σκοτώσει κιόλας ο μπάσταρδος. Αν κάποιος χρωστάει ένα ευχαριστώ, αυτός είμαι εγώ.

Η καρδιά μου σφιχτηκε. Δεν το σκέφτηκα καν αυτό.

Η εικόνα του Δημήτρη να χτυπάει το κεφάλι του Στέφανου στο έδαφος ξαναπαίζει στο μυαλό μου.