Friendship Fallen

18

KABANATA 18
ʷᵉᵈᵈⁱⁿᵍ ʳⁱⁿᵍ

Nagising ako kinaumagahan sa hindi pamilyar sa kwarto. A white comforter coverd my body.

Nasaan ako?

Mabilis kong ginala ang mga mata ko sa silid. Malaki iyon. Bumangon ako at nagsimulang umahon ang kaba sa aking dibdib. And the voice I'm hearing is from the half-opended door few meters away from this large bed.

Tumayo ako at maliit na binuksan ang kurtinang puti na nakatabon sa isang malaking glass wall. A city. Peow, akala ko kong nasaan na ako.

I'm here in a expensive condominium facing the half of the whole city. And the question here is, who the fvck kidnappe me and bring here?

Binalingan ko ang pinto kong saan ko narinig ang boses lalake kanina. Lumabas ako ng kwarto at sumalubong saakin ang sala. Mga mamahaling kuwadro na sa hula ko ay nagkakahalaga ng milyon. Simple lang naman ang disenyo pero nagsasabi iyon ng karangyaan.

Ng may daan paliko ay tinungo ko iyon at bumungad naman saakin ang kusina. Nakatalikod na lalake habang may katawagan sa cellphone. Nakita kong may nakahandang pagkain sa lamesa pero yung boses niya ang nakatawag pansin. He's voice is very familiar.

"Yes Rian, i'll be there. Just give me an hour ok? Sasamahan kita sa doctor."

"Hmm, i'm here in my condo. Yes im alone. I-i love you."

Sasamahan sa doctor. Why? What's wrong?

He's alone. Really? So what am i here? A shadow?

And I love you. That 8 letters hit me.

Aatras na sana ako ng marinig ko ang pagtikhim niya.

"Sumakit ba ang ulo mo?" umiling ako. Medyo masakit pero ok lang naman.

"Good. Let's eat." He grab a chair for me, bago siya umupo sa isang bakanteng upuan kaharap ko.

I sarcastically laugh.

"Are you scared?"may pait sa tono ng boses ko.

"Scared of what?"

"Scared of being caught by your fiancee." Walang pag-aalinlangan kong sabi. Kumunot naman ang kanyang noo. What are you think mister Morgan?

"What are you talking about?"

"I'm talking about how you lie to your fiance. But well, fiancee mo pa lang naman siya."

"What's your point then?"

"Wala naman." Tumango siya pero hindi parin niya inalis ang titig saakin. Ng iwas ako ng tingin at tinutok ang atensiyon sa pagkain.

Nagmadali akong kumain para makaalis na sa condong ito. Tumayo ako at nagsalita.

"S-salamat sa pagkain. Kung pwede.... Aalis na ako."

"Dito ka lang." he coldly said. Gustohin ko man ay hindi pwede dahil baka pinaghahanap na ako ngayon ni mama at Luigi.

"Baka pinaghahanap na ako ngayon nila mama."

"Pinaalam ko na sa mama mo kong nasaan ka. And i won't let you go unless its your day off."

"W-walang pasok ngayon sa university, k-kaya baka pwede akong magpahinga?"sabay tingin ko sa kanya.

"That's why i told you to stay here. Understood?"

"P-pero Ashton, b-baka nag-alala na sila mama saakin---"

"Damn! I said i already told your mom about it. Why can't you understand el? What's wrong with you?"

Umusbong ang iritasyon ko. Ako hindi nakakaintindi?

"Of course i understand you! What's wrong with me? Nothing! Wala namang mali saakin! I don't want to stay here because i think i do not belong here. Nakakahiya naman pakinggan at isipin na ang isang katulong ay pinatuloy sa condo ng amo, hindi para maglinis kong di' para magpahinga! Sinong amo ang gagawin iyon sa isang katulong?"

"i didn't treat you like a maid."

Pagak akong napatawa. You liar!

"Sigurado ka? You even said, Wala akong gusto sa sarili kong katulong. She is just a maid."

Nag-iwas siya ng tingin.

"I've heared it clearly Ashton, kaya wag kang mag maang-maangan----" a phone cut me off.

Agad niya naman iyong sinagot.

Tumingin siya saakin kaya nag-iwas ako ng tingin.

"Pupunta na ako. Just wait me their." he said before ending the call.

"Aalis narin ako."

"Hindi ka aalis." pinandalitan ko siya ng mata.

"Aalis ako hangga't gusto ko." malamig kong sabi at padabog na naglakad palabas ng kusina. But before i can turn left, he grab my wrist make me to face him.

"Bitawan mo ako!"

"Hindi ka aalis."

Mas umusbong ang galit na nararamdaman ko at tinulak siya. Anong karapatan niyang ipasunod saakin lahat ng utos niya?! He's my boss but he is not the one who fvcking pay me!

I angrily nodded.

"P-puntahan mo na siya." mahinahon  kong sabi.

Tiningnan niya ako at marahang tumango.

He gently touch my right hand before going.

Padabog akong umupo sa sopa. Ilang minuto ang lumipas ay nagpunta ako ng kusina upang ligpitin ang kinainan. Napansin kong hindi pa nakakalahati ang pagkain ni Abo. Nilagay ko sa ref ang tirang ulam para  initin nalang mamaya at nagsimula ng maglinis sa loob ng condo.

Hindi naman mahirap linisin ang condo niya dahil wala namang masiyadong dumi. Kung meron man ay maliit na alikabok at mansa lamang. Inuna ko ang kusina, pagkatapos ang sala, ang kanyang banyo ay maayos at malinis naman kaya ok na, at ang pinakahuli ang kanyang kwarto kong saan ako nagising kanina.

Inayos ko ang nagusot na higaan. Inalagay ko ng maayos ang mga gamit niya, at yung tatlong damit na nakalagay sa isang upuan ay tinupi ko. I put the clothes in his cabinet. He don't have a walk in closet maybe because this is only his condo at sa sariling bahay niya siya tumutuloy? At a young age, nakapundar na siya ng bahay, condo, car etc.... Siguri sariling pera niya ang ginamit niya sa pagpapatayo ng bahay because back then he always seem so busy, not only in studies but in some things also. I'm not sure with it, pero malay naman natin. He is smart, and maybe at the same time he works in his family company right? I've heard he will be the future CEO of Morg company.

Pero ng isasarado ko na sana ang kaniyang cabinet ay may napansin akong maliit na kulay pulang kahon nakalagay mapalit sa mga nakasabit na mga damit. Kinuha ko iyon. There is a small expensive famous brand name in the side of it. Mahina ko iyong binuksan, and shock of what i see. It's a wedding ring. 

A pain is starting to form in my chest. A tears is starting to form in my eyes. Hindi ko alam na may mas malala pa pala sa sakit na nararamdaman ko. Seeing the one you love already preparing a wedding ring for his soon to be wife is hurting me.

Nagsiunahang tumulo ang mga luha ko. Naghihina kong nilagay pabalik ang kahon na may lamang singsing sa orihinal na nilagyan at sinarado ang cabinet. Mahina akong umiyak at inaalala ang mga ilang linggong lilipas bago ang graduation at ang kasal nila ay mas lalong nagpahikbi saakin. Damn this love for him!