Ik daag je uit

I. Raphaels plan [bonus]

Vanwege onduidelijkheid: dit is hoofdstuk één vanuit Raphael.

***

Bonushoofdstuk I

Raphaels plan

* * *

Vandaag ga ik iets slechts doen. Niet dat ik de braafste jongen van de klas ben, maar deze actie vergt toch wel iets getraindere zenuwen. Speciaal daarvoor ben ik tien minuten eerder uit de les gesneakt.

Ik weet dat de conciërge iedere middag voor de pauze zijn bakje koffie gaat halen en wegloopt zonder zijn kamertje af te sluiten. Vandaag idem. Ik zie hoe de vriendelijke, maar gezette man onder zijn ene oksel krabt –gadver – om vervolgens op te staan en zijn kantoortje te verlaten.

Nu moet ik snel zijn. Mijn hart klopt sneller dan normaal als ik de klink naar beneden duw en naar binnen stap. Een loper. Die heb ik nodig. Hopelijk heeft de beste man zijn sleutelbos niet meegenomen, want dan zou mijn hele plan in het water vallen. Ik grinnik bij de gedachte aan Aurora's geïrriteerde gezicht.

Hij hangt er. Snel gris ik het ding van zijn haakje. Ik haast me naar de gang waarin haar kluisje zich bevindt, welke ik uiteraard moeiteloos weet te vinden. Yes, hij past. Haastig trek ik het deurtje open en haal de foto uit mijn tas. Ik pulk het folietje van het stuk dubbelzijdig tape dat ik ter voorbereiding op de achterkant van het papier heb geplakt los en druk de foto stevig tegen het metaal van de binnenkant van het kluisje. Ik grijns als ik het resultaat bekijk. Het is een leuke foto, eerlijk gezegd. Mijn moeder heeft hem afgelopen zomer spontaan gemaakt, toen we in Frankrijk waren. In mijn haar zit een zonnebril en mijn lach is gelukkig.

Ja, je kunt alles van me zeggen, maar ik zie er prima uit. Het zou een leuke bijkomstigheid zijn als ons prinsesje dat ook ziet, als ze straks haar boeken gaat wisselen.

Snel duw ik de kluis weer dicht en haast me naar het conciërgehok. Ik hang de sleutel op zijn plaats. Tadaaa, niks gebeurd.

*

Een tijdje later zie ik hoe Aurora aan komt lopen. Ze heeft een zwarte spijkerbroek aan, waarvan ze de pijpen een paar keer heeft omgeslagen. Haar knalrode haar zit opstandig. Ik glimlach onwillekeurig. Het staat haar leuk.

Ze laat haar tas op de grond vallen en steekt de sleutel in haar kluisje. Ik kijk gespannen toe. Als ze het ziet, draait ze zich meteen om en staart me aan. Haar ogen heeft ze tot spleetjes geknepen.

Ik kantel mijn hoofd en grijns. 'Ik weet dat je gek op me bent, Aurora, maar een foto van me in je kluisje hangen wordt een beetje stalkerig, vind je niet?' daag ik haar plagend uit. Met mijn elleboog duw ik me los tegen de kluisjes waar ik tegenaan leun en ik doe een paar stappen naar haar toe, tot er slechts een meter ruimte tussen onze lichamen bevindt.

Met grof geweld en dus best wel respectloos scheurt Aurora het papier los. 'Wat...' Ze last een geladen pauze in. '...heeft dít te betekenen?'

Ik steek mijn handen in mijn broekzakken om een nonchalante indruk te maken, want ik weet dat mijn onverschillige houding haar woest maakt. 'Geen idee,' zeg ik schouderophalend. 'Jouw wanhopige pogingen om mijn aandacht te trekken, lijkt me.'

Volgens mij vindt ze de foto niet erg mooi, want met een nogal gevoelloze gezichtsuitdrukking verscheurt ze hem. Haar blauwe ogen staan koel als ijs. Maar mijn goedheid, wat is ze móói.

'Let maar op. Op een dag is dit niet jouw foto, maar jouw hoofd,' reageert ze. De stukken papier dwarrelen als herfstblaadjes op de vieze vloer, maar ik denk niet dat ze het ziet, want ze heeft zich alweer omgedraaid naar haar kluisje.