Ik daag je uit

28. Deirdre had het al voorspeld

Oké, ik had dus beloofd dat ik een taart zou kopen bij 2K volgers ennn dat heb ik uiteraard gedaan (gisteren, want ik had een supergezellige Wattpad-meeting met bellenblaasbubbel, CSIHaler, JJBrightSide12, Lysithae, MerleFindhammer, MissTop40 en UndetectedPrincess en dat was HEEL TOF) dussss ziehier de kerstboomijstaart, meteen de meest normale foto die er die dag is gemaakt. (En nee, ik had inderdáád geen mes en ja, ik had nog wél een oude CJP-kaart in mijn portemonnee zitten.)

* * *

Hoofdstuk 28

Deirdre had het al voorspeld

* * *

Een tijdje later maak ik me voorzichtig van hem los. 'De spullen,' mompel ik. 'Alles ligt nog bij het kleed.'

Ik vraag me af hoe het überhaupt kan dat ik nog genoeg bij zinnen ben om een normale zin te formuleren. Mijn hele hoofd voelt aan alsof het gevuld is met watten, maar dan op een goede manier, een kalmerende.

'O ja,' zegt hij voorzichtig. Hij houdt zijn handpalm nog steeds tegen het het smalste gedeelte van mijn rug en kijkt me doordringend aan. Ik sla mijn blik neer en laat mijn handen langs zijn nek, over zijn schouders glijden, tot ze opeens nogal doelloos lijkend langs mijn heupen bungelen. Het lijkt plotseling alsof we helemaal alleen in het park zijn. Ik voel alleen Raphaels aanwezigheid. Mijn hart bonkt fel.

Hij doet een stapje terug en wrijft over mijn rug als hij me zacht een stukje naar voren duwt. 'Kom.'

Ik weet niet meer precies wat normaal functioneren ook alweer is, dus ik pak zijn hand zodat ik niet opeens omval, en laat me door hem meevoeren. Dat gevoel is heerlijk – als een soort klein kind begeleid worden, op iemand kunnen steunen, niemand die je iets vraagt.

Vlak voor het kleed stoppen we. 'Hé,' zegt hij. Hij haalt zijn vrije hand door zijn haar en kijkt me schuin aan. 'Gaat het wel?'

'Ja.' Ik zucht. 'Ik weet niet. Ik ben een beetje door de war.'

'Betoverd door mijn kustalenten, bedoel je zeker.' Hij knipoogt.

Ik knijp in zijn wang. 'Dat zal het vast en zeker zijn. Kom mee, we gaan ervandoor.'

Zo gezegd, zo gedaan. Een moment later zit ik bij hem achterop de fiets, mijn armen stevig om zijn bovenlichaam heen geklemd. Een strook stof van mijn kapotte blouse flappert achter me aan. Ik duw de zijkant van mijn gezicht tegen zijn rug terwijl ik zeg: 'Niet erg galant van je, Raphael. Ik dacht dat je nog wel enig respect zou hebben voor mijn aanbod.'

'Jammer voor je.' Ik weet dat hij lacht. 'Jij kunt me helemaal niet dragen, achterop. En daarbij hebben we de discussie uitgevochten in de stijl van, eh... het recht van de sterkste.'

'Goh,' mompel ik, 'en ik maar denken dat jij gewoon een goede afleidingsmanoeuvre had verzonnen.'

Hij draait zijn hoofd een stukje, zodat hij me vanuit zijn ooghoek aan kan kijken. De fiets slingert vervaarlijk. 'Dat ook.'

Hij brengt me tot aan de voordeur. Ik kijk hem enigszins verlegen aan. 'Ik zie je morgen wel.'

Gedachteloos steekt hij een hand uit en strijkt over mijn wang. 'Ja.'