Ik daag je uit

Preview: IK DACHT HET NIET - 1. Deirdre is kwaad

Dit is het volledige eerste hoofdstuk van Ik dacht het niet. Mogelijk ziet de uiteindelijke versie er ietsjes anders uit, niks is permanent. Als het verhaal af is, plaats ik het natuurlijk als 'nieuw werk' op Wattpad en update ik jullie.

* * *

[IK DACHT HET NIET]

Hoofdstuk 1

Deirdre is kwaad

* * *

Ivan heeft het uitgemaakt en ik ben kwaad. Woest, razend furieus.

'Hier, heb je deze ook weer.' Ik trek de mooie armband in de vorm van een slang die ik een paar maanden geleden van hem heb gekregen van mijn pols en smijt hem tegen zijn borst. Hij knippert met zijn ogen en deinst een paar passen achteruit terwijl het goudkleurige sieraad op de grond klettert. Ik grijp mijn tas van nepslangenleer van de grond en kijk Ivan laaiend aan.

'Maar, Deirdre...' probeert hij. 'Je snapt toch wel... dat...'

'Wát snap ik wel?' snauw ik.

Hij slikt, zijn adamsappel gaat op en neer. 'Nou ja, dat jij en ik... We zijn niet echt... voor elkaar gemaakt of zo.'

Met mijn linkervoet stamp ik op de grond – een trekje dat, toegegeven, een beetje kinderachtig is. 'Dat – dat praat je jezelf gewoon aan!' bries ik. 'Ik... Ik dacht...' Opeens heb ik onbeschrijflijk veel zin om hem een pets met mijn tas te geven. 'Ach, stik er toch in,' sis ik in plaats daarvan, en zo snel als ik kan op mijn mooie goudkleurige hakken, been ik zijn kamer uit, de trap af. Met een woeste beweging grijp ik mijn jas van de kapstok voor ik het huis verlaat en de deur keihard achter me dicht sla. De zes kleine vierkante ruitjes rinkelen zacht in hun sponningen.

Het is half december en dus steenkoud buiten. Ik knarsetand en trek mijn jas aan, rits hem dicht maar neem niet de moeite de knopen vast te maken. Uit mijn handtas vis ik mijn telefoon. Ik hoef maar een paar keer op het scherm te klikken voor ik door word verbonden met mijn beste vriendin.

'Deir?' vraagt Aurora. 'Was jij niet bij Ivan?'

'Wás, inderdaad,' roep ik met hoge stem uit. 'Raad eens wat hij me zojuist heeft geflikt?'

Ze is even stil. 'Oeps,' mompelt ze dan. 'Niet je prins, dus?'

'Die schobbejak!' grom ik. 'Hij zei dat "we niet goed bij elkaar pasten". Heb je ooit zo'n afgezaagd argument gehoord?'

'Eh, vast wel,' zegt ze. 'Maar daar niet van. Kom maar even bij me langs; ik jaag Raphael wel weg.'

'O, dat hoeft toch n–' begin ik al. Dat mijn relatie ten einde is betekent niet dat zij die van haar op het spel hoeft te zetten.

'Dat hoeft wel. Wacht, ik regel het meteen, dan kun je geen nee meer zeggen.' Ze klinkt ver weg als ze iets tegen haar vriendje zegt, waarna zijn lagere stem antwoordt. Dan klinkt haar stem weer luid en duidelijk: 'Je kunt komen.'

'Dank je, schattebout,' snuf ik.

'Tuurlijk, Deir.'

Aurora mag dan nogal bot zijn op verkeerde momenten, ze is er altijd als je haar nodig hebt. 'Je bent een schattebout.'

'Dat zei je al,' antwoordt ze wijsneuzerig. 'Tot zo, ik zet wel thee.'

'Geen earl grey,' zeg ik nog snel. 'Ik ben er zo.'

Ik laat mijn mobiel weer in mijn tas glijden en haal mijn fiets van het slot, me afvragend waarom ik altijd zoveel pech in de liefde heb. Ik bedoel, ik heb inmiddels... zes vriendjes gehad, en ze hebben het allemaal uitgemaakt. Op één na dan, dat was Toine, bij wie ik letterlijk weg ben gelopen toen hij me had gezegd dat mijn jurkje er sletterig uitzag.