Ik daag je uit

19. Beetje te warm

↑ Cute fangirl-bannerachtigding dat ik telkens vergeet bij te voegen van Mabel :)

* * *

Hoofdstuk 19

Beetje te warm

* * *

Ik heb een jurkje aangetrokken. Een júrkje. Voor een date met Raphael Roux – een nepdate nog wel. Ik rol met mijn ogen, mezelf verwijtend dat ik het zover laat komen, maar zet braaf mijn fiets buiten en wacht tot Raphael me komt ophalen.

Het jurkje was Deirdres idee – hoe kon het ook anders. Het leuke is dat hij niet zo gestoord opvallend is, wat wel zo is bij negentig procent van de andere jurkjes die Deir bezit. Deze is degelijk: zwart, plooit vanaf de ribben tot iets boven mijn knieën en heeft driekwartmouwen. Met een zwarte panty eronder is het best een goede dateoutfit.

Denk ik.

Twee schelle rinkelingen van een fietsbel laten me opschrikken.

'Aurora!' Raphael laat zijn fiets min of meer tegen te lantaarnpaal voor ons huis vallen en loopt enthousiast naar me toe. Hij knuffelt me. 'Wat zie je er stralend uit, mijn liefste prinses.'

'Ah.' Ik begraaf mijn gezicht onschuldig in de stof van zijn jas en klop hem onhandig op zijn rug. 'Bedankt.'

Hij laat me los en zijn ogen ontmoeten de mijne. 'Hé, je hebt make-up op.'

Het is alleen wat mascara. Op zich is het behoorlijk knap dat hij dat ziet. 'Sttt!' zeg ik. 'Volgens ongeschreven regels mag je dat niet tegen een meisje zeggen. Dat zou je moeten weten.' Ik kijk hem beschuldigend aan. 'En zoveel is het niet, trouwens.'

'Het ziet er best mooi uit, hoor.' Hij glimlacht een warme glimlach.

Mijn hart maakt een beweging in mijn borst. 'Dank je.' Ik wend mijn blik snel af. 'Zullen we vertrekken?'

*

Ik had gedacht dat ik wel lekker met Camille zou kunnen kletsen wanneer ze tegenover me zou zitten, en belangrijker: dat ik dan dus niet de hele tijd aan Raphael zou worden gekoppeld als gesprekspartner.

Niet, dus.

Als we het eetcafé binnenlopen – Raphael houdt de deur voor me open, wat ik wel weer aardig vind – zitten ze naast elkaar aan een vierpersoonstafeltje dat verdekt opgesteld staat in de ruimte en zoenen elkaar gepassioneerd. Twee kleine kinderen wijzen er giechelend naar en hun moeder kijkt nogal afkeurend toe. Ik vraag me kort af of je een boete kunt krijgen voor zulk onfatsoenlijk gedrag in een restaurant.

Een beetje ongemakkelijk staan Raphael en ik even later voor hun tafel.

'Ahum,' zegt Raphael, 'is het mogelijk om een korte pauze in te lassen in jullie proces van speekseluitwisseling zodat jullie ons heel even kunnen begroeten?'

Camille en Milan laten elkaar zonder veel haast los en verstrengelen de vingers van hun beide handen. Milan grijnst. 'Hé, jongens!'

'Hallo, Aurora, Raphael,' zegt Cam. Ze lijkt zich niet eens beschaamd over het feit dat ze zich voor ons neus heeft laten aflebberen. Shit, dat kind is echt verliefd.

Met mijn ogen rollend ga ik tegenover haar zitten en Raphael schuift naast me in het bankje. Zijn knie raakt net niet het mijne, maar als ik een beweging zou maken, deed hij dat wel.

Er komt een serveerster langs die onze bestellingen opneemt, en ik probeer Klef Stel te negeren, wat pas echt goed lukt als dezelfde dame een dampend bord eten voor mijn neus plaatst.