✧ attack on titan oneshots ✧

୭ Mikasa Ackerman × Okuyucu

❥⇢⇢⇢⇢

๛lildeath-moment

❥⇢⇢⇢⇢

↬↬↬

Oradaydı yine.O ağacın altında.Ne zaman vazgeçecekti oradan? Yıllarını onun için harcamıştı.Gözünün yıllardır gördüğü tek kişi oydu,Eren Yeager.

Belki,demiştin hep.Belki bir gün beni de farkeder.Belki bir gün bir şansımız olur.

Ama o öldüğünde bile bir şansın yoktu.İronik,öyle değil mi? Onu umursamamasına rağmen sürekli annesi gibi onu korumuş,dostu gibi güvenmiş ve sevgilisi gibi sevmişti.

Onu o soytarıların elinden kurtaramadığın için seni böyle mi cezalandırıyordu? Eren yerine sen orada olsaydın seni de sever miydi böyle?

Düşünceleri aklından atmak için kafanı hızlıca iki yana salladın.Gerçek dünya akışına dönmeyi başarabildiğinde oradan uzaklaşman için çok geçti.Seni farketmişti.

"(S/a)?" Gözlerini kısarak onun sen olup olmadığından emin oldu.

İstemesen de ona doğru adımlamaya başladın. Geri dönsen durum daha da garip bir hal alacaktı ve buna gerek yoktu.

Yanına vardığında gözleri ağlamaktan şişmiş olan kız ve mezar taşı arasında gözlerini gezdirdin. "Yine buraya gelmişsin."

Sana bakan gözlerini mezar taşına çevirdi.Kafasını aşağıya eğerken sağ eli de mezar taşının üstüne kondu. "Kendimi hep burada buluyorum."

Bir ayağını çapraz olacak şekilde diğerinin yanına attın ve toprağı ayakkabının ucuyla eşelemeye başladın.Yüzünü gökyüzüne çevirdin,yanakların allaşmıştı bile "Oturabilir miyim?"

Masum bir tavırla sorduğunda bunu tatlı bulmuştu.Ancak asla belli etmedi. "Tabii,gel."

Yanına yerleştiğinde bir süre sessizlik oldu.Onun konuşmaya mecali yok gibiydi,bu yüzden bunu sen bozmaya karar verdin.

"Belki başka birini görmelisin," İmayla söyşesen bile bunu anlamamıştı. Anlamazlıktan gelmiş de olabilirdi,kim bilir?

"Jean'dan mı bahsediyorsun?" İçinden sabır diledin ama bir yandan onun bu haline üzülüyordun.

Boğazını temizledin. "Evet,ondan." Sesin istemsizce kısık çıktığında kafasını sana çevirdi. Kendine lanet ettiğin andı.

"Bu konuyu daha önce konuşmuştuk ama. İnsan yıllarını beraber geçirdiği birini öylece silip atamıyor.Özellikle toprağın altına gittiğinde..." Konuşmasını bitirdiğinde dudaklarından bir hıçkırık kaçtı.

İşte yine başardın,dedin içinden.Yine onu ağlatmayı başardın,çöp torbası.

"Mikasa" fısıltıyla ona döndün,vücudunla beraber. "Ben,özür dilerim. Bu konuyu açmamalıydım."

Akmaya başlayan tek tük göz yaşlarını sildi ve gülümsemeye çalıştı. "Önemi yok, (s/a).Sen benim en değer verdiğim kişisin." Öylece ağzından çıkardığı bir cümle beyninde yankılandı.