Episode 02 : ហ្ហា៎...ជួយផង
" ស្រេចតែឯង ឯងមិនចង់ជួបក៏មិនអីដែរ ប៉ុន្តែបើចៃដន្យជួបគ្នាយើងមិនដឹងទេណា " គ្មានអ្នកណាម្នាក់តាមសម្តី ជុងហ្គុក ទាន់ឡើយព្រោះពាក្យដែលនាយនិយាយចេញមកវាគឺខុសពីការគិតរបស់អ្នកផ្សេង ។ ចៃដន្យ ? ម៉េចនឹងអាចចៃដន្យរហូតនោះ ប៉ុន្តែសម្រាប់ ជុងហ្គុក ភាពចៃដន្យគឺកើតឡើងគ្រប់ពេលដែលនាយចង់អោយកើត ។
" ចៃដន្យស្អី សូម្បីតែចៃដន្យក៏លម្អៀងដែរហ្ហេស៎ មនុស្សមិនចង់ជួបគ្នាផងអោយមកចៃដន្យរកស្លាប់អី ?? " ថេយ៉ុង លឺបែបនោះក៏ស្រែកកោកៗអោយ ជុងហ្គុក វិញ ។
" ហ្ហា៎...កុំសម្លុតមើល៎យើងខ្លាច " សំឡេងរបស់ ជុងហ្គុក និយាយឡើងផ្អែមបូកថែមទឹកមុខដែលនាយធ្វើពុតទៀតគឺគួរអោយជ្រេញសម្បើមណាស់ ។ មនុស្សមាឌដូចកីឡាកាសចឹងចេះខ្លាចក្មេងតូចស្តើងម្នាក់ដែរ ? និយាយចេញមកមិនសមទំនង ម៉េចចេះប្រុសម្នាក់នេះចេញមកប្លែកៗ ។
" លោកឯងខ្លាចខ្ញុំតែក៏អូសខ្ញុំឡើងគ្រែប៉ុណ្ណឹងហើយចុះបើលោកឯងមិនខ្លាចនោះតើខ្ញុំទៅជាយ៉ាងណាទៅ ? " រាងតូចក្តាប់មាត់សម្លក់មុខសង្ហារបស់ ជុងហ្គុក ប៉ុន្តែនាយមិនមាត់តបជំនួសអោយចម្លើយបែរជាសើចទៅវិញ ។ ហេ៎ឆ្កួតទេហៃ ឬមួយស្រម៉ៃមើលរឿងកំប្លែង ?
" អាឡប់... " ក្មេងតូចលួចជេរខ្សឹបៗ ប៉ុន្តែទោះបីខ្សឹបយ៉ាងណាក៏សំឡេងរបស់គេហោះមិនផុតពីត្រចៀករបស់ ជុងហ្គុក ដដែលហ្នឹង ។
" អត់ទៅវិញទេហ្ហេស៎ ក្រែងថាអត់ចង់ជួបគ្នានោះអី ឬមួយប្តូរចិត្តហើយមែនទេចោរតូច ? " ទៀតហើយ ទោះបីដឹងហើយក៏ដោយថា ថេយ៉ុង មិនមែនចោរលួចកាបូបប៉ុន្តែនាយនៅតែហៅបែបនោះ ។ ថេយ៉ុង គេជាក្មេងមិនយល់ក៏ខឹង ជុងហ្គុក ឡើងញ័រសាច់ ប៉ុន្តែការពិតទៅពាក្យ ( ចោរ ) ដែលនាយនិយាយគឺសម្តៅដល់លួចអ្វីផ្សេងប៉ុណ្ណោះ ។
" ខ្ញុំគង់តែទៅទេ មិនចាំបាច់លោកឯងដេញក៏បានដែរ " ក្មេងតូចខាំមាត់ទាញភួយរុំខ្លួនឡើងដល់ត្រឹម.កព្រមទាំងស្រវាយកសម្លៀកបំពាក់ដែលអាប្រុសឆ្កួតនោះទាញចេញយកស្លៀកវិញប៉ុន្តែពេលដែលគេកំពុងតែបោះជំហានដើរគើមៗដូចអណ្តើរបែកស្នូកវាទៅបន្ទប់ទឹកនោះភួយដែលគេរុំខ្លួនក៏ត្រូវ ជុងហ្គុក ទាញចេញយ៉ាងចិត្តដាច់បំផុត ។
" ហ្ហា៎ ... ជួយផងឯងកំពុងទាមទារចំណាប់អារម្មណ៍របស់យើងមែនទេទើបប្រលែងភួយចោលបែបនេះ ? " គ្មាននរណាឆ្កួតដូចប្រុសម្នាក់នេះឡើយ នេះ ថេយ៉ុង ចង់តែជ្រត់ចង្កេះសួរទេថានាយនេះកើតគ្រប់ខែឬអត់បានឡប់ៗពុលអាកាសធាតុដូច្នេះអ៊ីចឹង ។ វាមិនដែលខ្លួនឯងទាញភួយដែលគេរុំខ្លួនចេញចឹងហើយនៅថែមទាំងស្រែកធ្វើអីណាទៀត តាំងពីកើតមកគឺទើបតែជួបលើកទីមួយហើយដែលគេប្រទះនិងមនុស្សបែបហ្នឹង ។
" ខ្ញុំគាំងរន្ធញើសណាស់ឈប់ទៅ "
" ហ្ហា៎ ជួយផង អារម្មណ៍ខ្ញុំដូចជាកំពុងពុះកញ្ច្រោលខ្លាំងឡើងៗម៉េចមិនដឹងទេ ? " ជុងហ្គុក ស្រែកឡើងធ្វើដូចខ្លួនជាជនរងគ្រោះទើបបោះជំហានវែងៗទៅរករាងតូចដោយទឹកមុខខូចខិល មើលតែភ្នែកក៏ដឹងហើយប្រុសម្នាក់ហ្នឹងកំពុងចង់ចាប់គេអូស Rank ទៀតហើយ [ អូស Rank អឹស៎ៗ ] ។
" នែ៎...កុំមានគំនិតចង់ធ្វើរឿងឆ្កួតៗនោះទៀតណា " ថេយ៉ុង ថយគេចចេញពី ជុងហ្គុក ព្រមទាំងលេបទឹកមាត់ក្អឿកៗ ខ្លាចណាស់ថាត្រូវប្រុសម្នាក់ហ្នឹងយកស្អីរឹងៗមកដាក់ចូកក្នុងគូ*គេទៀត អត់ទេវាឈឺណាស់គេមិនចង់ទេ 😭 ។
" បានស្រាប់ទៅហើយ " ថេយ៉ុង លឺពាក្យនេះហើយគេចង់តែយំអោយងាប់ទេ ។ ពាក្យថា ( បានស្រាប់ទៅហើយ ) របស់ ជុងហ្គុក វាគួរអោយខ្លាចណាស់ គួរអោយខ្លាចជាងរឿងខ្មោចទៅទៀត ។
" ហ្ហឹកៗ នែ៎ចេញទៅ ចូលមកជិតខ្ញុំរកស្លាប់អីលោកឯង ហ្ហឺៗ "
" វាគឺបានស្រាប់ទៅហើយចោរតូច " ទៀតហើយៗ វាជាពាក្យនេះទៀតហើយ ដោយសារតែពាក្យហ្នឹងហើយទើបគេត្រូវឈឺគូ* ។
" ហ្ហឹកៗ....ម៉ាក់អើយយ៎ជួយកូនផង " ដោយគ្មានអស់ជម្រើស អស់ផ្លូវរត់គេចហើយ ថេយ៉ុង ក៏ទម្លាក់ខ្លួនទទេរស្អាតអង្គុយចុះនិងយំចេញមកយកតែម្តង ជុងហ្គុក ឃើញចឹងក៏សើចតិចៗមុននឹងចូលមកសកដៃបីរាងតូចយកទៅដាក់លើពូក ។
" យំធ្វើអី យើងមានទាន់បានធ្វើអីឬវៃមួយដៃទេណា ? " ជុងហ្គុក យកដៃជ្រត់ក្បាលគេងផ្អៀងហើយក៏បោះសំណួរអោយ ថេយ៉ុង ទើបរាងតូចដកដៃចេញពីមុខមុននឹងមើលមុខនាយភ្លិះៗហើយទើបនិយាយរបៀបក្មេងមិនដឹងខ្យល់អីចេញមក ។
" លោកមិនធ្វើវាទៀតទេមែនទេ កុំយករបស់រឹងមកដាក់ក្នុងខ្លួនខ្ញុំទៀតអី វាឈឺណាស់ ខ្ញុំទ្រាំមិនបានទេ ហ្ហឹកៗ " ថេយ៉ុង និយាយរៀបរាប់រ៉ាយរ៉ាប់យ៉ាងវែងអន្លាយសង្ឃឹមថាបានរួចខ្លួនម្តងទៅចុះ ប៉ុន្តែចម្លើយដែលគេបានលឺចេញពីបបូរមាត់ដ៏គួរអោយចង់ដាល់របស់ ជុងហ្គុក នោះគឺ៖
" វាគឺបានស្រាប់ទៅហើយចោរតូច "
To be Continued 🍓
