I can't let you go

deel 8

Pov Justin

Het water komt met bakken uit de lucht. Ik kijk uit het raam van het gebouw en draai me dan om. Maud heeft haar haar in een snelle staart gedaan en het water druipt eruit. We waren maar heel kort in de regen geweest maar het was zo veel dat we toch beide doorweekt binnen kwamen. Maud kijkt me aan en even zit ik weer in het moment van net. Ik voel haar hoofd weer op mijn borst... waarom moest het moment zo kort zijn?  "Jus, kom." Maud staat naast mij en heeft mijn hand gepakt. Ik knik en we lopen het hoofdgebouw in.

In de deuropening blijf ik staan. Wat ik zie is totaal niet wat ik had verwacht. Wat ik wel had verwacht, geen idee... Maar dit?! Dat nooit. Ik sta in een oude, donkere ruimte gevuld met boeken. Overal waar ik kijk zijn rijen boeken. Kasten van de vloer tot het plafond... Ik houd niet van boeken, maar dat maakt mij even niet uit. Het is prachtig. Het doet mij denken aan Beauty and the beast... (niet dat ik die film kijk... maar oke;) "Vind... je het mooi?" Maud kijkt mij aan en ze lijkt voor het eerst...verlegen? "Eh..eh.. ja. " Even ben ik stil en dan fluister ik: "heel mooi..." Ik zie haar opgelucht zuchten en ik knijp zachtjes in haar hand, die nog steeds in de mijne rust.

Het is ruim 2 uur later. Maud had mij de hele ruimte laten zien. Het was een privé bieb van een oude man. Hij, Johan, had ons eten en drinken aangeboden en het laatse uur hebben Maud en ik alleen maar zitten kletsen. We zijn bijna alle rijen boeken afgegaan en hebben veel te veel besproken.

Ik kijk uit het raam. Maud moest even haar ouders bellen. Het hoost nog steeds heel erg en de wolken worden steeds donkerder en donkerder. Een lichtflits. Even gebeurd er niks maar dan, tegelijk met de donder, wordt het donker in het huis. Ik kijk om mij heen. Niks. Alleen maar donker. "Justin?!"

"Ja"

"Wat is er aan de hand?" Ik hoor lichte spanning in haar stem maar ik weet dat ze het ook wel komisch vind. "Bij het raam, maar ik kom wel naar jou." Mijn ogen beginnen te wennen aan het donker en ik kan Maud net van de rest onderscheiden. Ik loop naar haar toe maar struikel bijna over een paar boeken die we hadden laten liggen. Maud begint te lachen en als ik bij haar ben begin ik haar te kietelen. "Niet leuk dit" Maud probeert stop te zeggen maar moet te erg lachen om iets fatsoenlijks uit haar mond te krijgen. Weer een flits. Van schrik stoppen wij allebei met keten en ze pakt mijn hand." Even is het stil en kijken we beide naar buiten. Dan komt het gedonder en ik voel Maud alweer schrikken. "Ehmm.. ja... en nu?" Maud kijkt mij aan. "Geen idee, hier blijven? We kunnen vast nog wel wat kaarsen vinden, lekker romantisch." Ik kijk haar plagend aan en in het donker zie ik haar nog net met haar ogen rollen. Ik laat haar hand los en net op dat moment verschijnt Johan in de deuropening. "Kaarsen nodig?" In zijn armen draagt hij een stuk of 7 kaarsen en een doosje lucifers. Hij legt ze op het tafeltje naast de deur en zegt: "Ik laat jullie wel weer alleen, roep maar als je iets nodig hebt. Maud, ik laat je ouders weten dat je hier zit, want ik denk niet dat je ze hebt weten te bereiken?"

"ehmm nee dat klopt, dank u." Johan sluit de deur en ik zucht.

Maud ligt tegen mij aan. Een half uur geleden werd haar adem rustiger, dus ik denk dat ze slaapt. We zitten hier al veel te lang. Het is weer is nog erger geworden dan het al was en niemand mag meer naar buiten. Johan is zo aardig elke 2u even te komen kijken of we nog wat willen. We hebben geen bereik meer en met die ene procent die mijn telefoon nog over heeft houd ik de tijd bij... 20:21. Ik leg mijn hoofd tegen een van de boekenplanken achter mij en sluit mijn ogen.