I can't let you go

Deel 18

Pov Justin

Ik hoor een klap vanuit Levi's kamer en schrik. Wat heeft híj nou weer! Nog een klap. Gerinkel van glas en Levi schreeuwt het uit. Ik sta op en loop zijn kamer in. Wat heeft dat kind! Ik kijk zijn kamer rond en hij zit midden in zijn kamer op de grond. Zijn handen over zijn hoofd geslagen en tussen de scherven van de spiegel ligt zijn telefoon. De barst in het scherm is vanaf hier te zien. Ik frons en laat mijn ogen nog een keer door de ruimte gaan. Ik loop naar de spiegel en pak zijn telefoon van de grond. "Ehm Lev, wat is er?" Ik hurk naast hem neer en leg mijn arm ongemakkelijk op zijn schouder.  Wat ben ik hier slecht in! Zijn schouders schokken maar er komt geen reactie. Ik blijf nog even zitten maar sta dan op. Nadat ik zijn telefoon op het kastje heb gelegd loop ik naar de deur. "Ze heeft het uitgemaakt." Zijn stem klinkt zacht en gebroken. Zelfs ik voel het een beetje, de pijn en schrik die nu door zijn lichaam gaat. Ik draai mij om en voel mij boos worden. Wie maakt het nou uit met mijn broertje?! (We schelen maar een paar minuten maar toch, ik ben ouder.) Ik hurk opnieuw naast hem neer en dwing hem mij aan te kijken. "Lev?! Wil je... praten?" Even zie ik verbazing in zijn natte ogen, maar dat kan ook door de tranen komen. Hij staat langzaam op draait zich even weg van mij en loopt dan naar het bed. Hij opent zijn telefoon en geeft die aan mij. De chat met dat meisje staat open en ik lees.
Een siddering gaat door mij heen.  "Wat bedoelt ze hier mee?!" Levi heeft zich weer herpakt en schud zijn hoofd. "Werkelijk geen flauw idee. Ik zou niet weten wat ik gedaan zou moeten hebben!" Ik zou het ook niet weten, Levi die iets doet? Dat nooit.
Levi is gaan liggen en staart naar het plafond. Ik loop naar de deur en zeg: "als je nog wilt praten klop je aan hè?" Een korte glimlach verschijnt op mijn lippen en hij knikt. Ik zucht en loop naar mijn eigen kamer. Ook ik laat mij op het bed vallen en pak mijn telefoon. Een berichtje van Maud...

===

Pijn. Het is ondraaglijk.
Ik sta op. "What the hell!". Ik grijp met mijn handen in mijn haar en trek. De pijn is erg, maar vanbinnen is het erger. Ik laat los en zak tegen de muur in elkaar. Waarom?! Ik deed nog zo mijn  best. Blijkbaar was het niet genoeg. De pijn wordt erger en ik schreeuw het uit. Er wordt geklopt. Levi. En dan besef ik iets. Ik sta op en open de deur. Totaal in gedachten sta ik in de deuropening. Ik kijk hem aan en zeg: "ze hebben ons hetzelfde gestuurd. Waarom?!"

Pov Levi

Justin en ik zitten op zijn bed. We hebben alles geprobeerd maar ze reageren niet. Geen een van onze berichtjes komt aan. Ik ben boos. Dat is het enige wat ik kan zeggen, kan denken. Ik heb niks gedaan, dagen op haar gewacht en net als we wat hebben maakt zij het uit. En op wat voor manier?! En Justin... het is drie dagen geleden en hij is nog steeds gebroken. Ik ook, maar bij hem zit het vanbinnen. De stapels zwarte kleren die hij alleen maar draagt vallen zelfs mijn moeder op. De vraag: "Jus wat is er" is al meerdere keren gevallen tijdens het eten. Hij reageert dan niet en ik kaart een ander onderwerp aan. Hij sluit zich op in zijn kamer... en ik? De pijn is ondraaglijk en wordt niet minder. Misschien over 10 dagen? Paar maanden? Ik vond haar echt leuk...
"Lev, ik vraag je wat. Let gewoon op ja?! Jij wilde dit." Justins boze blik gaat dwars door mij heen. De pijn in zijn ogen verteld precies wat ik ook voel. Ik begrijp je. Ik probeer het hem te vertellen door voor hem op te komen, meelevend te zijn (geen idee hoe maar oké) en  niet teveel over mijn eigen pijn te praten. Maar of het aankomt?! Hij is zo afgesloten, ik hoopte dat hij meer met mij zou praten... Justin zucht en ik knik. "oke we gaan verder. We hebben alles bedacht wat er zou kunnen zijn maar niks kan ik mij echt voorstellen. Naar hun huis? Of laten..." Hij kijkt mij aan en zijn ogen zijn weer vochtig. "Ik heb voor haar gevochten nadat ik de fout in was gegaan, nu is het aan haar." Hij staat op en loopt de kamer uit. Hij gooit de deur dicht en ik hoor mijn moeder van beneden roepen. Ik schud mijn hoofd. Het laten?! Op haar wachten? Speelde ze niet gewoon met mij? Ik schud mijn hoofd. Die gedachte doet teveel pijn. Dat zou ze nooit doen, toch?!