I can't let you go

Deel 23-epiloog

EPILOOG

Jaar later

Pov Justin

-Het enige dat ik weet is dat ik blij ben. Het is fijn met haar, Levi met Sophie... Het is nu een jaar later en het is normaal als iedereen hier is, wij met zijn 4e. Films kijken, pizza eten, spelletjes. De ruzies tussen mij en Maud vallen mee maar zijn er wel, dat wist ik al van tevoren. Ik hou van haar.... Dat is het enige waar ik zeker van ben van alle dingen die ik voel. Ze haalt mij van de grond, laat mij me onstabiel voelen. En als ik dan bij haar ben is het goed, sta ik stevig doordat ze bij mij is. Het enige dat ik haar nog moet zeggen is d....-

Stemmen op de gang zorgen ervoor dat ik mijn boek snel dicht doe en onder de losse plank in mijn kamer leg. Net als ik weer in bed lig komt Maud mijn kamer in. En dan begint het...

Iets later

"What the fuck! Waarom moet je dat nu vertellen?! Wil je nog meer ruzie maken?" Haar stem klinkt door mijn kamer en even kan ik haar niet meer aanhoren. Wat wil ze nu weer?! Zij begon. "Maud luister, ik wil niet nog meer ruzie maar als jij toch een discussie start ga ik daar even met mijn eigen dingen tegenin. Jij zeikt, ik zeik." Hoe heb ik haar ooit leuk kunnen vinden? Direct na die gedachte heb ik spijt. Ik hou van haar, toch?! "Sorry Mau, ik hou van je oké? Dat weet je... en dat ik seks had met al die andere chicks is alleen maar een compliment voor jou." Haar ogen worden groot en ze draait zich om. In de deuropening blijft ze staan en zegt ze: "een compliment?! Ben je gek? Je bedoelt: Ik heb maar seks met al die andere want ja... ik was te lui om ff op jou te wachten. Dikke shit Jus. Weet je wat, heb lekker seks met al die slets dan doe ik dit:" Met die woorden stormt ze de trap af. Ik weet niet wat ik moet denken en loop achter haar aan. Wat bedoelde ze daar nou weer mee?! De woede hoopt zich op en wetend dat Levi en Sophie ons duidelijk hebben gehoord maakt het alleen maar erger.

Pov Sophie

Ik leg de theedoek op het aanrecht en zucht. Die ruzies van Maud en Justin komen de laatste tijd steeds vaker. Ik kijk even in de oven en hoor dan iemand de trap af stormen. Ik loop de gang op en zie Levi daar staan. En wat er dan gebeurt kan ik nauwelijks bevatten. Wanneer Maud de laatste tree af is slaat ze Levi om zijn hals en kust hem vol op zijn lippen. De verbazing op Levi's gezicht is af te lezen en een gevoel van walging gaat door mij heen. Dan hoor ik Justin de trap af komen en zijn blik verstard wanneer hij Maud daar zo ziet staan. Levi duwt haar van zich af en kijkt haar boos aan. "Wtf Maud!" Maud draait zich om en na een laatste blik op Justin stormt ze de voordeur door. Pijn van afkeer gaat door mij heen en Levi's blik laat hetzelfde zien. Hoe kon ze mij dit aan doen?! Dan hoor ik de schreeuw. Ik kijk Levi even aan en loop dan direct naar buiten. Nog een schreeuw en dan een klap. Ik kijk om mij heen en dan zie ik het. Maud zit op de grond. Naast hém, liggend op de grond, niet bewegend, naast een stilstaande auto, kapot door een klap... kapot door de snelle uitwijking die nodig was, maar te laat kwam...

Pov Maud

Wat bezielde mij?! Ik grijp met mijn handen in mijn haar en voel mij leeg van binnen. Ik hou van hem en wat doe ik?! Zijn f*cking broer kussen... Ik ben zo in gedachte dat ik het niet merk. De twee armen die mij van de weg af trekken en dan verslappen, het toeteren op de achtergrond en dan de klap...

Het gaat te snel. En wanneer het tot mij doordringt zak ik in elkaar. Ik schreeuw het uit. En nog eens. De pijn die zich door mij lichaam verspreidt is ondraaglijk. Ik voel de stenen van de straat onder mij maar wat ik nog meer voel is de leegte, de verschrikkelijke kou waarmee ik omringt word. Ik leg zijn hoofd in mijn handen en kus hem. Ik druk mij steeds meer tegen hem aan, om van de laatste aanraking te genieten maar de paniek neemt toe. Ik leg mijn hand ik zijn hals en voel. Niets... "Please Jus! Voor mij...Wordt wakker! Je moet! Ik hou van je, ik..." Tranen stromen over mijn wangen en ik begraaf mijn gezicht in zijn t- shirt. Ik hoor voetstappen achter mij maar kan mij niet bewegen. Wanneer ik Sophie's stem achter mij hoor voel ik hoe ik weggetrokken wordt, weg van hém. Ik merk niet hoe erg ik aan het schreeuwen ben, hoe vaak zijn naam over mijn lippen komt... Ik shake. En wanneer ik Levi's gehuil door de straat hoor weet ik het: Hij is weg.

Ik loop het ziekenhuis in en voel hoe Sophie mij probeert bij te houden. Ik ren naar de balie en zeg zijn naam. Ze kijkt mij verdrietig aan en ik voel de tranen weer komen. "Nee...ik ben niet te laat" Fluister ik. "Kamer 109, links de trap op en dan eerste hal de tweede deur." Ik loop direct naar boven en weet dat Sophie de vrouw nog even dankbaar aan heeft gekeken. Justins ouders zitten voor de deur en kijken naar de witte, kale muur voor zich. "Is... hij hier?" Ik voel de brok in mijn keel en durf niet veel te zeggen. Zijn moeder kijkt mij vernietigend aan maar knikt dan toch. Ik open voorzichtig de deur en zie Levi zitten. Wanneer hij opkijkt ontwijk ik zijn blik en wacht tot hij de kamer uit is. En dan komen de tranen weer. In de 3 uur dat ik had moeten wachten had ik 12 hele minuten niet gehuild en dat kwam doordat Levi toen aan de beurt was. Ik ga naast het bed staan en zie hem liggen. De pijn in mijn borst begint te steken en ik begin zwaar te ademen. "Mau, het is oke. Ik ben hier." Zijn stem klinkt zwak en ik weet dat hij niet lang meer heeft. Toen de ambulance aankwam hebben ze zijn ademhaling weer even op gang gekregen maar niet voor meer dan 10 uur. En ze wisten niet of hij die hele 10 uur zou halen. Ik druk de gedachten weg en kijk hem aan. Zijn ogen staan dof en ik kan hem nauwelijks aankijken. Hij sluit zijn ogen weer en ik ga naast hem zitten, zijn hand in de mijne.

Ik heb geen idee hoeveel tijd er is verstreken wanneer de apparaten in de kamer beginnen te piepen. Ik op en kijk hem aan. Zijn ogen zijn gesloten en zijn ademhaling is haperig. Dokters komen binnen en beginnen aan de slangetjes te zitten die aan Justin vast zitten. Zijn ouders en Levi komen binnen en zien mij daar staan. Dan voel ik hem knijpen. Zijn mond gaat een beetje open en met de laatste kracht die hij heeft zegt hij: "Ik hou van je, ik heb altijd van je gehouden." Zijn stem klinkt zwakker en zwakker en dan komt er een scherpe, eentonige piep uit de apparaten naast zijn bed. Ik loop achteruit de kamer uit en kijk door het raam naar het bed. Ik zie nog net hoe een deken over zijn hoofd wordt gelegd en dan zie ik niks meer.

THE END