၂၀၀၉ ခုနှစ်၊ ဇူလိုင်လ (၅)ရက်နေ့။
ကချင်ပြည်နယ်၊ ဖားကန့်မြို့၊ ဝှေခါရွာ။
”ရောက်ပြီ…ဆင်းဆင်း”
ရပ်ကွက်ထဲက အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ခပ်စူးစူး အသံကြောင့် ဖယောင်းစိတ်တွေ ဗြုန်းခနဲ ပြန်လည်သည်။ ကားလမ်းတစ်လျှောက်လုံး ဖယောင်း စိတ်တွေ ဘယ်ဆီရောက်လို့ ရောက်မှန်းမသိ။ အသိစိတ် ရှိတစ်ချက်၊ မရှိတစ်ချက်။ စိတ်ကလေး ပြန်ကပ်လာရင် ဖယောင်း မေမေ့ကို မေတ္တာပို့သည်။ မေမေ အန္တရာယ်ကင်းဖို့ ဘုရားမှာ ဆုတောင်းသည်။ ကားထဲမှာတော့ ရပ်ကွက်ထဲမှ လူတွေရဲ့ ငိုယိုသံတွေ၊ ဆုတောင်းသံတွေကို နားနဲ့ မဆံ့အောင် ကြားနေရသည်။ မကြာလိုက်ပါဘူး…ဖယောာင်းစိတ်တွေ ကားထဲ တိုးဝင်လာတဲ့ လေတွေနဲ့အတူ မျောပါသွားပြန်သည်။ ဘယ်လမ်းတွေကနေ ဘယ်လို ဒီအထိရောက်ခဲ့လဲဆိုတာ ဖယောင်း မသိနိုင်တဲ့ အထိ။
ရပ်ကွက် အခေါ်နဲ့ဆို ခွေးဘီလူးကားလေး၊ စာနဲ့ပေနဲ့ ပြောရမယ်ဆိုရင် mini light track ကားကလေးနဲ့ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေ ဆယ်ယောက်ကျော်လောက်တော့ ပါလာခဲ့၏။ အကုန်လုံးက မတူတဲ့ မိသားစုတွေက ဆိုသော်ငြားလည်း တူသည့်အချက်တစ်ခုကတော့ မှော်ထဲမှာ ရေမဆေးကျောက်ရှာနေသည့် မိသားစုဝင်တစ်ဦးကို မြေစာပုံပြိုတယ်ဆိုသည့် သတင်းကြောင့် စိတ်သောက အပူတွေနဲ့ မှော်ထဲအထိ လိုက်လာကြတဲ့ သူတွေ ဆိုတာပါပဲ။
ကားပိုင်ရှင်ဦးလေးကြီးလည်း ဘာထူးသေးလို့လဲ။ သူ့သားကလည်း မှော်ထဲမှာ ကျောက်ရှာနေတာပဲ။ အဲ့ဒါကြောင့် ဖယောင်းတို့ လမ်းခရီးစရိတ် မကုန်ဘဲ ဒီအထိ ရောက်လာနိုင်ခဲ့တာပေါ့။ ဖယောင်းတို့ နေတဲ့ ရပ်ကွက်ကနေ ဒီဖားကန့်၊ ဝှေခါရွာအထိဆိုရင် မောင်းလိုက်ရတဲ့ ခရီး၊ ပေးလိုက်ရမယ့် စရိတ်။ ဖယောင်းတို့ မနေ့ မနက်(၁၁)နာရီလောက်ကတည်းက ထွက်လာခဲ့တာ ဒီကို မနက် ခြောက်နာရီထိုးခါနီးမှ ရောက်တော့တာပဲကြည့်ပါတော့။
ကားပေါ်ကဆင်းလို့ မြေကြီးပေါ် ခြေချလိုက်တာနဲ့ ဖယောင်း မရင်းနှီးတဲ့ အနံ့အသက်တစ်မျိုးက ဖယောင်း နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာသည်။ ဖယောင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို ခေါင်းလေး လှည့်ပြီးကြည့်လိုက်တော့…အိုး… မြင်နေရတဲ့ မြေစာပုံတွေဆိုတာ တောင်ကြီးတွေကျလို့။ မြင့်မားလိုက်တာ။ ထုထည်ကြီးလိုက်တာ။ ဖယောင်း ခေါင်းလေးကိုတောင် မော့ပြီး ကြည့်ရတဲ့အထိ။ မေမေ ပြောပြောနေတဲ့ မြေစာပုံတွေတွေဆိုတာ ဒါမျိုးလား။ ဖယောင်း မြေစာပုံကြီးတွေကို တအံ့တဩ မော့ကြည့်နေမိသည်။
