បន្ទាប់ពីយ៉ុងហ្គីស្រែកថាអោយអក្សរក្សខ្លួនរួចគេនឹងជីមីនក៏ចូលងូតទឹកសម្អាតខ្លួនជាមួយគ្នារួចរៀបនឹងដើរចុះក្រោមដើម្បីរកអាហារញាំជីមីនក៏បដិសេធមិនព្រមទៅ។
"អត់ទេ!!ខ្ញុំមិនទៅទេបងទៅៗ" ជីមីនអង្គុយនៅលើពូកនឹងយកដៃខ្ទប់ពោះ។
"កើតអីដែលទេ?" យ៉ុងហ្គីប្រញាប់ស្ទុះទៅមើលជីមីន។
"មិនអីទេបងទៅញាំអីមុនខ្ញុំសិនទៅបន្តិចទៀតខ្ញុំនឹងទៅតាមក្រោយ" ជីមីននៅតែដេញយ៉ុងហ្គីចុះទៅក្រោមម្នាក់អែង។
"ដើរមិនរួចថាទៅ?" យ៉ុងហ្គីអោបដៃមើលទៅជីមីនដែលកំពុងធ្វើមុខជាតួកម្សត់។
"មកពីបងដែលទេ" ជីមីនសម្លក់ទៅយ៉ុងហ្គី។
"ហឹម? មកពីអ្នកណាអោយប្រាកដ?" យ៉ុងហ្គីអោនមុខទៅក្បែរជីមីនរៀបនឹងថើបទៅហើយជីមីនក៏ប្តូរពាក្យនិយាយវិញ។
"មកពីខ្ញុំក៏បានដែរ" ជីមីនឈានជើងចុះពីលើពូកដោយភ្លេចខ្លួនថាដើរមិនកើតក៏ដួលទៅលើដីព្រូស។
"អូយចង្កេះខ្ញុំ" ជីមីនយកដៃស្ទាបចង្កេះខ្លួនអែងនឹងញីតិចៗ។
"យ៉ាប់ណាស់" យ៉ុងហ្គីក្រវីក្បាលបន្តិចក៏បីជីមីនដាក់ទៅលើពូកវិញ។
"នៅត្រង់នេះហើយបងទៅយកអាហារអោយ" និយាយចប់យ៉ុងហ្គីក៏ថើបជីមីនបន្តិចមុននឹងចុះទៅខាងក្រោម។
"គិតៗទៅគាត់ក៏មានចិត្តបែបនេះដែលតែនៅតែត្រជាក់ដូចទឹកកកដដែលហឹម..........ខ្ញុំសង្ឃឹមថាបងមិនដូចមុនទៅចុះ" ជីមីននិយាយខ្សឹបៗម្នាក់អែងរួចក៏មើលទៅខាងក្រៅបង្អួច។
យ៉ុងហ្គីបានលើកអាហារមកនឹងបញ្ចុកជីមីនដោយមិនដកឃ្លាណា។ ជីមីនស្ទើរតែអាយះមាត់ដោយសារតែគេទៅហើយ។
"នេះបងបញ្ចុលខ្ញុំដល់ណាទៀតមាត់អូនរីកឥឡូវហើយ" ជីមីននិយាយបណ្តើរទំពាបណ្តើរសឹងតែមិនទាន់។
"បងខ្លាចថាអូនមិនឆ្អែត" ពុទ្ធោអើយ!!! ជីមីនស្ទើរតែប្រេះទ្រូងស្លាប់នេះខ្លាចថាមិនឆ្អែត?? ។
ជីមីនមិននិយាយអ្វីគេក៏ឈប់ញាំយ៉ុងហ្គីក៏អោយអ្នកបម្រើយកចានទៅវិញនឹងគេអង្គុយលេងជាមួយជីមីន។
YOU ARE READING
365 ថ្ងៃ
Fanfiction365 ថ្ងៃជីវិតរាងតូចដែលធ្លាប់តែមានសេរីភាពដើរលេងសប្បាយបែរជាជួបនឹងបុរសម្នាក់ដែលមានអំណាចនឹងធ្វើបាបខ្លួនប្រាណគេមិនចេះចប់មិនចេះហើយ។ 365ថ្ងៃនេះតើជីវិតគេទៅជាយ៉ាងណា?
