Bir kelebeğin iki insanın kaderini bir yazmasıyla başladı her şey.
İlk kader yazıldı,sonra o kaderler birleşti.
Yeni bir hikaye oldu.
Avuç içlerine yazılan kader hayat bağı oldu,hayat amacı oldu,her şey oldu.
Ama bir şey unutuldu,
Kelebeklerin ömrü...
"Avcunu aç, konacak kelebeği bekle, ama sabırlı ol, kelebek ürkektir, korkutursan bir daha konmaz avcuna."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
11.BÖLÜM "ÖLÜMÜN VERDİĞİ ACI SARMAŞIĞI (PART II)"
Ben Mavi Sarıkamış.
Ölümün bana verdiği acıyı yutmak zorunda olan o kızım.
Annem bana "Ölüm, senin boynunu bükecek tek şey olsun." Derdi. Öylede olmuştu.
Ölüm, benim boynumu bükmüştü.
Elimde bir sigara, balkonda oturuyordum. Üstümdeki incecik hırka beni ısıtıyordu. Hayır, beni ısıtacak tek şey bir salise bile olsa annemin kollarının arasına girmek. Anne kaybetmek böyle bir şey miydi? İnsan dayanamazdı ki buna, çok ağırdı.
Bu yük benim omzuma bindi, ben buna değil ağır, öldürücü bir acı bile diyemedim.
🦋
"Mavi," diyerek odaya giren İz ile birlikte bakışlarım onu buldu. Üzerinde siyah mini bir elbise vardı, dudağına sürdüğü o kırmızı ruj kızıl saçlarıyla hoş bir uyum yakalamış, onu oldukça seksi göstermişti. "Giyindin mi? Çıkalım hadi."
"Tamam," dedim. "Çıkalım."
Az konuşuyordum. Konuşuyordum değil konuşabiliyorum.
Aşağıya indim, tezgahta duran sigara paketinden bir dal sigara aldım, kapıyı açtım ve cebimde olan çakmakla sigarayı ateşledim. İlk çektiğim dumanda öksürdüm, ama iyi geldi.
Sende bunu istiyorsun, ölmeyi.
Arjen'i bana bakarken yakaladım. Gözleriyle konuşuyordu, gözleriyle yalvarıyordu bana. Yapma diyordu bana, bunu kendine yapma.
Ona cevap olarak ikinci dumanı ciğerlerime doldurdum.
Onun canını yakıyordum. Bu en son isteyeceğim şeylerden biriydi ama acı kanıma öyle bir karışmıştı ki bencil birine dönüşmüştüm.
