Bir kelebeğin iki insanın kaderini bir yazmasıyla başladı her şey.
İlk kader yazıldı,sonra o kaderler birleşti.
Yeni bir hikaye oldu.
Avuç içlerine yazılan kader hayat bağı oldu,hayat amacı oldu,her şey oldu.
Ama bir şey unutuldu,
Kelebeklerin ömrü...
Onu kaybetmek öyle acıydı ki kalbimdeki o ağrı geçmiyordu, geçemiyordu.
Bitmişti, bitmiştik.
Onu kaybetmek benim intiharımdı, bunu en başından beri biliyordum.
Elimdeki kürek ve önünde durduğum bu çukur beni içine çekmek istiyor, ama içine çektiği kişi Mavi. Diğerlerinin ağlayış seslerini duyuyorum, İz hariç, o ağlamıyor, şokta büyük ihtimalle, ya da tek ağlamak istiyor. Ben ise nasılım bilmiyorum, ellerim titriyor, gözlerim kapanıyor ve gözlerimden akan yaşlar dinmiyor, ölüyorum.
"Arjen," dedi annem. "Hadi oğlum." Bunu benden sen istedin anne, kendi oğlunun kendini toprağa gömmesini sen istedin. Nefes aldım, aldım ama o nefes benim ciğerlerime dolmadı, kaldı öyle, aldığım gibi verdim, yararı olmadı.
Halbuki dudaklarım dudaklarına değse hayatım boyunca alacağım oksijeni alırdım.
Onu gömmek kendimi gömmek gibiydi, onu gömmek anılarımızı, gülüşlerimizi, gözyaşlarımızı hatta tüm kelebekleri gömmek gibiydi.
Mavi kelebek, intihar demekti.
Bir fırtına çöktü üzerimize, bahar kayboldu, öldüm, yanımda uçuşan kelebeklerin hepsi öldü. Aslında ilk günden belliydi bana o mavi gözleriyle ölümü getireceği, o gün ona o bilmeceyi sorduğum anda belliydi.
Bir toprak daha attığımda ellerim daha da titredi, nefes almam daha da zorlaştı ve en sonunda katlanamayıp küreği yere bıraktım, o kadar seri adımlarla çıktım ki o mezarlıktan koşan birinden farkım yoktu. Sonra bir şey oldu, bir fırtınanın habercisi olan kasırga benden onu aldı, o rüzgar benden karımı aldı ve toprağa götürdü, benim karım öldü.
Özür dilerim sevgilim, avucuma ölümü yazan kelebeği zamanında durduramadığım için.
Sen özür dileme sevgilim, ben senin yaptığın her hatanın acısını sırtlanırım, yeter ki gittiğin yerde iyi ol, annenle beraber nefes alabil orada, ben burada her gün ölsemde gökyüzüne huzurla bakarım, yeter ki iyi ol.
Ben her ağladığımda bir mum üflerim sevgilim, o mumlar bittiğinde yanına geleceğim demektir.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
