Bir kelebeğin iki insanın kaderini bir yazmasıyla başladı her şey.
İlk kader yazıldı,sonra o kaderler birleşti.
Yeni bir hikaye oldu.
Avuç içlerine yazılan kader hayat bağı oldu,hayat amacı oldu,her şey oldu.
Ama bir şey unutuldu,
Kelebeklerin ömrü...
Tüm gün oradan oraya koşturmuş herkesi kendimden bezdirmiştim. İz en sonunda kendime gelmem için bir tokat atmıştı ama sonra o da kendinde olmadığı için gülme krizine girmiştik.
Şimdi ise elbisemi giymiş, saçlarımı ve makyajımı yapmıştım. Hazırdım. Hayatımın en güzel günlerinden birine hazırdım. Elbisem koyu lacivert rengiydi, uzaktan bakınca siyah gözüküyordu. Göğsüm ve göbeğim arasında hoş bir dekoltesi vardı. Çok güzeldi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sarı saçlarımı düzleştirmiş, çok güzel bir taç takmıştık. Makyajım sadeydi, gözümde sadece eyeliner ve rimel vardı, yanaklarımda hafif renkli bir bronzer, dudaklarımda ise nude renk bir ruj vardı.
Çok heyecanlıydım. Merdivenlerden ikişer ikişer inerken İz bana baktı ve ıslık çaldı. Asmina ve Selin şaşkınca bana baktıktan sonra gülümsediler, Milena ve Deniz ise yalandan kendini yere atmışlardı.
"Mavi," diyerek bana yaklaşan İz ile dudaklarıma bir gülümseme yerleşti. "Kardeşim, çok güzel olmuşsun."
"Katılıyorum," diyerek bize katılan Selin'e baktım. Üstünde siyah bir elbise vardı, mavi gözleri daha da belli oluyordu. Onun arkasında ise bizi gülerek izleyen Asmina'nın üstünde beyaz bir elbise vardı. Milena'nın elbisesi pembe, Deniz'in elbisesi ise bordo renkteydi. Hepsi çok ama çok güzel olmuşlardı.
Birbirimize bakıp gülerken İz, "Ulan ben ilk sen evlenirsin demiştim. Haklı çıktım." Dediğimde onun bu haline gülümsedim. O benim her şeyimdi. Gerekirse haksız çıktığında da yanında olur, sırtını sıvazlardım.
"E Arjen'in bakışları bakış değildi, evlenir tabi." Milena kurduğu cümleye gülerken Deniz ise mutfağa gitmiş ve kendine bir su almıştı.
İnsan bazen inanamayacağı şeyleri yapardı.
Benim yaptığım, bizim yaptığımız belki bir delilikti. Delilikte olsa her gece ona bakıp uykuya dalmak ve sabaha tekrardan onunla kalkmak kalbime çılgınca şeyler yapıyordu.
Belki delilikti, ben deli olmaya da razıydım.
Yaşanmışlıklar garipti. Yaşadıklarımı düşünüyordum, neleri atlattığımı. Çocukluğumdan beri hep baba sevgisine muhtaç kalmış bir kızken Arjende o baba sevgisini de bulmuştum. Babamdan yıllarca psikolojik şiddet görmüş, ona rağmen hayat enerjimi hiç sıfıra düşürmemiştim. Belki yanımda İz vardı diye, belki de kendi gücümden.
Yanımda hep İz vardı. İz benim on yedinci yaşımdı. Beni sahilde görüp yanıma geldiği o günden beri bana kollarını açmaktan bir an bile gocunmamış, kollarında ki o abla sıcaklığını bana bulaştırmıştı. Bazı geceler onunla sarılıp uyurduk, o günler en özelimdi.
