Bir kelebeğin iki insanın kaderini bir yazmasıyla başladı her şey.
İlk kader yazıldı,sonra o kaderler birleşti.
Yeni bir hikaye oldu.
Avuç içlerine yazılan kader hayat bağı oldu,hayat amacı oldu,her şey oldu.
Ama bir şey unutuldu,
Kelebeklerin ömrü...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
14.BÖLÜM "KOLLARIN ARASINDA ÖLEN ERKEK ÇOCUĞU"
KIYAMET GÜNÜNDEN ÖNCE Kİ SON 7. GÜN..
Sevgi hissedilir. Aşk hissedilir. Nefret kazanılır.
Ben şimdi sevgiyi ve aşkı hissediyor, nefreti kazanıyordum. Daha önce hiç yaşamadığım bir hayat yolculuğuna çıkıyor, bu hayat yolculuğunun bana mutluluk getireceğini umuyordum. Aynaya her baktığımda gülümsüyor, aynı gülümsemeyi elimde ki tektaşı görünce de dudaklarıma konduruyordum. Arjenle her gece aynı yastığa baş koyuyor, sabahları ya ben kalkıp kahvaltı hazırlıyordum ya da o. Bu bir döngü haline gelmişti ve biz bundan memnunduk.
Şimdi ise Arjenle bir kafeye oturmuş, ellerimizde kahveler varken derin bir sohbete dalmıştık.
"Ya Mavi bak ben diyorum sadece zenginleri çağıralım diye."
"Arjen," diyerek derin bir nefes aldım. Bu nefesin amacı sakin kalmak içindi. "Ya biz düğünü altınlar için mi yapacağız? Hayır. E o zaman neden sadece zenginleri çağıralım?"
"Bak ama şimdi Mavi," Elindeki kahvesinden bir yudum aldı ve devam etti. "Biz o kadar düğün masrafı yapacağız, e madem yaptık bunun yüzde onu falanda olsa biraz takılardan çıkaralım."
"Ben zaten insanların takı takmasını da istemiyorum." Dediğimde Arjen bana inanamaz gözlerle baktı. "Ne demek istemiyorum? Daha o düğün videosunu milyon kere izleyip çeyrek veya gram takan herkesi arkadaşlıktan ve ailemizden men edeceğiz."
Onun bu söylediğine gülerken o da benim gülümsememi izledi. Aklıma gelen soruyla beraber bakışlarımı derinleştirdim ve, "Biz kır düğünü yapacağız değil mi sevgilim?" Diye sordum. Bu soruma gülerken, "Tabi ki kır düğünü sevgilim." Dedi. "Hatta kelebek bahçesi de olacak."
Her seferinde bu adama daha fazla aşık olamam diyip daha fazla aşık oluyordum.
"Peki şey," diyerek çekindim. Çekindiğimi anlayınca elimi tuttu ve çekinme dercesine elimi hafif bir şekilde sıkıp bıraktı. "Ailenle tanışacak mıyım?"
Bu sorunun onu bir süreliğine durdurduğuna şahit oldum. Derin bir nefes aldı. "Tabi ki tanışacaksınız." Diyerek cevap verdi. "Sadece ben," dedi. "Galiba evleniceğimi onlara söylemeyi unuttum."
"Ne?" Diye sordum ilk. "Arjen nasıl söylemezsin?" Dediğimde de bana çekingence baktı. "Yani ne bileyim, çok heyecanlıydım o arada da haber vermeyi unuttum."
"O zaman," dedim gülerek. "Beni bu akşam müstakbel kayınvalidem ve kayınpederimle tanıştırıyorsun."
