ඍතු.....24
(වස්සානය)
අයිය කාර් එක අරන් ආවෙ පිස්සෙක් වගේ.. එයා එක තත්පරකට වත් කාර් එකේ වේගෙ එයා අඩු කරේ නෑ ..
" රවීන්... හිමින් යමන් බන්.. ප්ලීස්..."
ප්‍රභූ අයිය කිව්වත් අයිය වාහනේ වේගෙ අඩු කරේම නැති තරම්..අනික් අතට මම හිටියෙ වෙනම ලෝකෙක.. මට තවම හිතාගන්න බෑ...
කාර් එක වත්තට දාල නවත්තල අයිය ලොකු හුස්මක් ගත්තා...
"ප්‍රභූ... උබට මල්ලි එක්ක ඉන්න පුලුවන් නේද..."
එහෙම කියල ප්‍රභූ අයිය උත්තර දෙන්නත් කලින් අයිය මන් දිහා බැලුව..
" චූටි... ගෙට යන්න... කොහෙවත් යන්න එපා හරිද.."
......................................................
ප්‍රභූ අයියවයි මාවයි කාර් එකෙන් එහෙන් බස්සල එක පිම්මට කාර් එක හරවන් යන්න ගියා... මටවත් ප්‍රභූ අයියට වත් වුන දෙයක් හිතාගන්න බෑ...
අපි දෙන්න එකක මිදුලට වෙලා ඔහේ බලන් ඉදියෙ කාර් එක ගිය දිහා..
ටිකකින් ප්‍රභූ අයිය මගෙ අල්ලගෙන කතා කරන්න ගත්තා..
" අපි යමු මල්ලි..."
එහෙම කියල අයිය මගෙ අතින් අල්ල ගෙන ගේ දිහාට යද්දි අපි පිටිපස්සෙන් ගේට්ටුව වැහෙන සද්දෙ මට ඇහුන..
.........................................................
ඇත්තටම තවම මන් හිතුවෙ මාව කවුරුත්ම හොයන එකක් නෑ කියල.. මන් අතුරුදහන් උනා කියල කාටවත්ම ඒක දැනෙන එකක් නෑ කියල මම හිතුවෙ ඒත් පොලිසියෙ ඉස්සරහ තිබ්බ නෝටිස් බෝඩ් එකේ මගෙ ෆොටෝ එකක් එක්ක " සොයා දෙන්න " කියල දැන්වීම දකිද්දි මන් ඇත්තටම කලබල උනා හොදටම මන් ඒක නිසා ගල් වෙලා වගේ දැන්වීම දිහා බලන් ඉද්දි තමයි අයිය එතනට ආවෙ.. අයිය දැන්වීම දැක්ක ගමන් මාව ඇදගෙනම කාර් එකට ඇවිල්ල මාව බලෙන්ම කාර් එකට දැන්ම ඊට පස්සෙ පිස්සෙක් වගේ කාර් එක එලවන් ගෙදර ආව මන්ද මට හිතෙනව එයා මටත් වඩා කලබල වෙලා කියල....
රවීන් අයිය මගෙ ජීවිතේ හැම දේම දන්නව.. මට මෙහෙම උනේ ඇයි කියලත් එයා දන්නව අනික මන් මෙහෙම හැංගිලා වගේ ජීවත් වෙන්නෙ ඇයි කියල එයා දන්නව ... ඒක නිසාම සමහර විට එයා බය වෙන්න ඇති.. මොකද මන් මෙහෙ ඉන්නව කියල දැනගත්තොත් අර කාලකන්නි මිනිහ ආයි මාව හොයන් එන්න බැරි නෑ.. අනික ඒ දැන්වීම දැන්මෙ මාව හොයාගන්න හිතල ඒ චමල් කියන එකාමද දන්නෙත් නෑ..
ඔය වගේ ප්‍රශ්න දාහක් මගෙ හිතේ කෑ ගහද්දි මට කරන්න පුලුවන් උනේ ඔහේ බලාගත්ත අත බලන් ඉන්න එක විතරයි
මන් මෙහෙට ආවට පස්සෙ ගෙදරින් එලියට ගියෙ අඩුවෙන් ඒක නිසා කවුරුත් මාව දකින්න විදිහක් නෑ..
මගෙ හිත මටම කියාගත්තෙ කවුරුත් මාව දකින්න අදුරගන්න එපා කියල හිතෙන් කියාගන්න ගමන්....
