Başımı yerden kaldırdım ve onun bana tüm merhametiyle bakan dolu gözleriyle karşılaşır karşılaşmaz ağzımdan bir hıçkırık koptu. Acı çekmiştik. Canımızı parçalara ayırmıştım. Çünkü bizi, bizsiz bırakmaya canımdan can gide gide zorlamıştım.
"Jinnie, y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yüreğimin ortasında kocaman bir ağırlık var. Sanki nefes alsam daha da ezilecek bu aciz kalp. Karşımda bana parlayan acıya kıyasla nedir ki benim ezilen yüreğimin ederi...
▪
︎
Ona bana dokunmamasını güç bela söylediğim an güzel gözünde parildayan kahredici acı..
Canının acısını kalbimde hissetmiştim.
Bunu ona yapmak istemiyordum.
Onun canı yandıkça boğazım düğümleniyordu. Hayatım olan adamı üzmek kahrediyordu beni. Onun acıyan canıyla yanan çöllerimi görmesin istiyordum. Biliyordum ki canımın yandığını görse, onun daha da yanardı canı.
Hıçkırarak ağlamak istiyordum. İçimdeki tüm zehri akıtmak, tanrıya olan öfkemi, dünyaya olan öfkemi, kendime olan öfkemi kendimi parçalarcasına çıkarmak istiyordum.
Ama yapamazdım. Bunun için bile gücüm kalmamıştı artık. Yok olmak istiyordum sadece.
Jungkooku istiyordum sadece...
Bileğimi tutan güçlü, mürekkeplerin sardığı el yavaşça gevşerken, yüzüme bahşettiği binlerce sulu öpücükten kızarmış ince dudakları şaşkınlıkla aralanmıştı. Güzel galaksiler kocaman olmuşlar, çatılı kaşlarıyla tepemden bana bakıyordu. Ona sarf ettiğim acımasiz sözlerle, güzel galaksilerinden kayan yıldız gibi hızla parıldayan acıyı gözlerimle görmüştüm.
Kalbim ağrıyordu.
Dağılmıs, şaşkın, karmaşık cehresine bakmak cabimi o kadar yaktı ki toparlanmak için yutkunarak yüzümü çevirdim alelacele. Bakamazdım ki daha fazla kalbimi sıkıştıran bedene. Gözlerimi kapatıp derince bir nefes aldım. Gevşeyen ellerden bileklerimi çekip çıplak, kaslı omuzları yavaşça ittirip, yataktan kaydım.
Ne yapmam gerek, nereye gitmek istiyorum hiç bir şey bilmiyordum.Ve istemiyordum da. Ama isteyeceğim en son şey kesinlikle şuanki eylemlerimdi.
Onu kırmak, ondan uzaklasmak, onu üzmek ve canini yakmak benim ölüm sebebimdi ve ben kendi ellerimle cenazesini hazirlayan bir azraildim.
Arkamda, yatakta bıraktığım bedenin kırgınlığı içime batıp dikenlerimin kalbimi sıkıştırmasına sebep olurken, ben içim kan aglamiyormuscasina onu görmezden geliyordum.
Adımlarım yarimyamalak algilarim sayesinde histerikçe boğazımdaki iğrenç kuruluk yüzünden mutfağa yol almışlarken, salak gibiydim.
Başım günler sonra yataktan çıkmayla şaşkına dönmüştü. Kaç gündür tam olarak kendimde değildim ve gün içinde yaptığım tek şey eşime tırnaklarımı geçirerek alevler içinde inlemekti... Gözlerim kayarken olabilecek en şehvetli şekilde ve sertçe becerilmekten sersemlemiştim. Zihnim kesinlikle yorulmuştu.
