"She is Rabih Mable B. Thomas. She is... your half sister." he stuttered.
"My what?" I exclaimed.
"Half sister."
Parang tumigil ang mundo ko sa narinig. I have a sister? I'm sure it's not from my dad.
"She's a Barden?" I asked him.
Tumango siya sa tanong ko. Pagak akong natawa kahit na parang sinasaksak nang libo-libong karayom ang puso ko.
"She is mom's daughter." I smiled fakely.
"Love..."
"How old is she?" I asked him.
He look so hesistant to answer.
"She's 22."
Fuck, and I'm just 25!
"Who is her father?" tanong ko kahit na may hinala na ako.
"Your mom's husband."
I laughed sarcastically. I was 13 when I found out that she cheated on my dad. Guess it was too late. I was only 2 or 3 when she cheated on my father. Did she even love him? They got divorced when I was 14.
"What a liar." I said, trying to stop myself from tearing up.
I hate her so much but she is still my mother. Maybe the reason why she gave up on me easily is because she had another daughter. Mable must be more importante than me.
"Your mother loved you." Nav said.
Umiling ako habang paisa-isang pumatak ang luha sa aking mata. Kung totoong mahal niya ako, sana sinabi niya. Sana binalikan niya ako. Sana hindi niya ako sinukuan. Pero tangina naman, ilang taon niyang natiis na hindi man lang ako makita at kausapin. Oo at tinataboy ko siya! Dahil galit na galit ako sakanya. Galit ako dahil sinaktan niya si daddy at hindi niya man lang ako inisip. Galit ako, oo, pero naghihintay parin ako sakanya. Kasi kahit ano namang gawin niya, siya parin ang mama ko.
"Ang selfish niya naman." umiiyak na usal ko.
Mahigpit akong niyakap ni Nav habang pinapakalma. He keep whispering sweet words until I couldn't hear anything.
Unti-unti kong minulat ang mata. Puting pader ang bumungad sa akin. Nataranta ako at agad na napaupo. Nang inilibot ko ang tingin ay napa buntong-hininga ako ng makitang nasa hospital ako. Bumaling ang tingin ko sa pinto ng bumukas ito.
Bumungad sa akin si Nav na matalim agad ang tingin sa akin habang kinakausap siya ng doctor. Napalunok ako saka nag-iwas ng tingin. Alam niya na, panigurado.
Nang umalis na ang doctor ay walang mapaglalagyan ang kaba ko. Lalo na noong umupo siya sa tabi ng kama ko at matalim parin ang tingin sa akin.
"Love..." I called him.
But he was unresponsive! Galit siya.
"I was about to tell you..." I tried to talk again.
"Tell me what?" he asked, eyes as cold as ice.
"That I am p-pregnant." I stuttered.
Nagbaba ako ng tingin. Hinahanda ko na ang sarili sa oras na hindi niya tanggapin ang bata. Masasaktan ako pero makakaya ko naman siguro. Mas hindi ko ata kakayanin kung tanggapin niya to ng labag sa loob.
"Kailan mo pa nalaman na buntis ka?"
"3 days ago." sagot ko.
Marahas siyang nagpakawala ng hininga. Alam kong galit siya at nagtatampo.
"And you did not even tell me?" he asked.
"I was mad at you." I pouted.
"Who are you with when you find out that you are pregnant?" tanong niya.
