32

21 11 8
                                    

32

Camila's POV

"Shet, weh? 'Di nga?" hindi makapaniwalang anang ni Alvaro. Hindi maitatago ang mga ngiti sa kaniyang labi, at nanlalaki pa ang mg mata niya. Hindi ko maiwasang matawa sa aking isipan nang dahil sa reaksyon niya. Natutuwa talaga.

He stretched out and grabbed both of my hands firmly. When he needed to grip my hands, he had to set his mortarboard down on the ground. The grin was always present on his face, and it never stopped being there.

Ngumiwi siya, saka umiling. "Hindi, teka lang ha. Sigurado ka ba? Pag–isipan mo muna, baka masaya ka lang kaya nasabi mo yan," aniya sa seryosong tono. Hindi siya kababakasan ng anumang kalokohan sa kaniyang mukha at ramdam na ramdam na seryoso nga talaga siya.

Napaitaas naman ako ng aking kilay saka ako napakunot ng aking noo. Sobra akong nagtataka sa sinasabi niya. "Mukha ba akong nagbibiro sa sinabi ko? Ayaw mo ba? Bawiin ko 'to,"

Umawang–awang ang labi ko bago siya sagutin. "I am sure with my decision, Var," It was made quite apparent by me. "Are you doubting it?"

I raised my eyebrows in a sign of surprise. With a sneer on my face, I fixed my gaze intently on him. Even after he had finished speaking, he was unable to utter a single syllable. I continued to fix my gaze intently on him while I waited for him to respond.

He gave a head shake. "I wasn't, really." When he said it, he gently let go of my hand. "I was thinking if... you decided just because you are happy."

Umiling din ako. "I did not. Hinding–hindi ako gumagawa ng desisyon nang dahil lang sa masaya ako,"

"Eh, ano?" Nakataas ang isang kilay niya nang magtanong.

Napailing ako. "Ginawa ko yung desisyon na yon, dahil..." It was impossible for me to continue. This is a little embarrassing for me to confess that. Oh, fuck!

This merely demonstrated how negligent I had been in the past. My most recent heartbreak has turned me into the kind of person I am now. How different would things have been if Gavin hadn't passed away? If the circumstances had been different, would I still be happy and healed?

"Dahil, ano? Kita mo na, hindi mo matuluy–tuloy." aniya at hindi na ako binigyan ng tyansang makapagsalita pa.

I take a long, deep breath and then exhale it. Because I was so damned aggravated by it. "Because I am in love with you! Okay?!" The irritation caused me to yell. Bakit ba hindi niya maintindihan na masaya ako sa kan'ya, at mahal ko na s'ya?

Sino ang manhid sa amin ngayon?! Napaka nito ha!

Unti–unting sumilay ang tipid na ngisi sa kaniyang mukha. Ramdam ko ang pag–iinit ng aking pisngi nang makuha ko ang atensyon at tingin ng mga taong dumaraan.

"I love you more," He then proceeded to gently kiss me after making his statement. It happened so unexpectedly.

Umawang ang labi ko habang nakatingin sa mga mata niya. Maya-maya ay sumilay ang ngiti sa aking mukha nang salubungin niya ang mga tingin kong iyon. Para akong nanghina nang ngumiti rin siya saka ko ibinaon ang aking mukha sa kan'yang dibdib.

Now I have a better understanding of how much I adore him. I beg you, please never leave me. Having you in my life brought solace to my broken spirit.

Hindi ko maipaliwanag ang hiya ngunit saya na nararamdaman ko ngayon. Mas lalo akong uminit nang marinig ang ilang tilian ng mga babae sa aming paligid. Mga ka–team ko sa volleyball. Hindi talaga mananahimik ang paligid kapag nasama ang dalawang team na ito mula sa basketball at volleyball.

Love Grows Where His Camila GoesWhere stories live. Discover now