Unicode
"မမဟွန်းမီနဲ့ဒီလောက်ရင်းနှီးရင် ဘာလို့မင်္ဂလာဆောင်ကိုမလာခဲ့တာလဲ။ ကိုကိုတို့မင်္ဂလာဆောင်မှာ အစ်ကိုဟီဆွန်းကို ကျွန်တော်မတွေ့ဘူး။"
ညစာစားပြီးသွားချိန်မှာတော့ မမဟွန်းမီကသစ်သီးနွှာနေပြီး ဆောင်းဟွန်းနဲ့ဂျယ်မင်းတို့က နေရာချစရာကျန်ရှိသည့်ပစ္စည်းများကို လက်စသတ်နေသည်။ ဟီဆွန်းနဲ့ဂျယ်ယွန်းတို့ကတော့ ပန်းကန်ဆေးဖို့တာဝန်ယူထားရသည်။
ပန်းကန်ဆေးရင်းနဲ့ မရှင်းတာလေးကို ဂျယ်ယွန်းမေးမိသည်။ ဒီအချိန်မှာတော့ သူသည်ဟီဆွန်းနဲ့အတော်အသင့်ရင်းနှီးနေပါပြီ။
"ဟုတ်တယ်။ အဲ့တုန်းကအလုပ်ကိစ္စနဲ့ နယ်ဘက်ကိုမဖြစ်မနေသွားခဲ့ရတာလေ။ ကိုယ်ကလာချင်တာပေါ့။ မလာနိုင်တဲ့အတွက် ဟွန်းမီကကိုယ့်ကိုအတော်တောင်စိတ်ဆိုးခဲ့တာ။ မင်္ဂလာဆောင်မလာခဲ့တဲ့အဖိုးအခအနေနဲ့ သူတို့ပျားရည်ဆမ်းသွားနေတော့ ဟွန်းမီအလုပ်တွေအကုန်လုံး ကိုယ်ကတာဝန်ယူပေးလိုက်ရတယ်လေ။ အဲ့တော့မှ ဟွန်းမီကကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးပြေတယ်။"
ဟီဆွန်းအဖြစ်က အနည်းငယ်ရယ်စရာကောင်းသည့်အတွက် ဂျယ်ယွန်းသည်အသံလေးတစ်ချက်ထွက်ကာ ရယ်လိုက်မိသည်။ ဟီဆွန်းသည်ဂျယ်ယွန်းရယ်တာလေးကိုမြင်တော့
"မင်းကရယ်လိုက်ရင် ပိုချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။"
ဟီဆွန်းက ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောလိုက်တာပါ။ ပြောပြီးတာနဲ့ သူဆေးပြီးသွားတဲ့ပန်းကန်တွေကို ပန်းကန်စင်ပေါ်တင်ရင်း မီးဖိုချောင်ထဲကနေထွက်သွားတယ်။ ကျန်ခဲ့တဲ့ဂျယ်ယွန်းဟာတော့ လက်ကျန်ပန်းကန်လုံးလေးကို ကိုင်လျက်နဲ့ခုနကကြားလိုက်ရသည့်စကားကို နားထဲကမထွက်အောင် ပြန်ပြန်ကြားယောင်နေမိတယ်။
သူ့ရင်တွေအခုန်မြန်လာပြန်ပြီ။ ဒါကရူးစရာကောင်းလောက်အောင် မြန်လွန်းတယ်မလား။ အကြောင်းသေချာမသိရသေးတဲ့လူက သူ့ကိုလွှမ်းမိုးပြီးရင်းလွှမ်းမိုးနေပြန်ပြီ။ ဒီခံစားချက်တွေက ရူးပစ်ချင်စရာကောင်းသည်။
