Allejo Series 2 | Will You Unmarry Me?

KABANATA 7

All this while I kept thinking where did I go wrong, all this while he wasn't mine to lose.

Days passed by fastly. We talked about the divorce and settled the issues, such as how property will be divided, child custody, child support, an alimony.

Wala namang naging problema. I agreed that our daughter will stay under Caspian . Pero malaya ko siyang bibisitahin at pwede rin siyang makitulog sa akin kapag gusto ko.

We were married in another country so we were able to have a divorce. And I regretted it a lot.

Since we agreed to the terms of the divorce, a court hearing won't be necessary.

At first, I couldn't think properly. Am I really ready to let go of my husband?

Pero iyon naman ang ikakasaya niya, hindi ba? And it was enough for me. Ayos lang na lunurin ko ang sarili ko para mailigtas siya.

When someone else's happiness is your happiness, that is love.

And today is August 19, my daughter's birthday.
I am currently cooking foods for her. Mamayang gabi ay pupunta ako sa ospital upang doon kami magdiwang. Hindi kasi pwedeng umalis siya ngayong araw.

I was humming happily as I prepared the foods. At least I have my daughter. She was the reason to keep me going.

Pagkatapos kong ihanda ang mga pagkain ay dumidilim na. I took a bath, wore a simple red ress and partnered it with white rubber shoes.

Dala- dala ko ang mga pagkain habang naglalakad ako papasok sa ospital. My smile was wide but it suddenly faded when I scanned the whole hospital.

I just didn't expect that it would be a mess.

Maraming nurses ang pabalik -balik sa room ng anak ko at ang iba ay nagpapanic na. Nang makita nila ako ay hindi nila alam kung ano ang kanilang gagawin.

Kumunot ang noo ko at sinubukang sumilip sa loob ng kwarto ng anak ko. Ngunit pinipigilan ako ng mga nurses na para bang may hindi dapat akong makita.

Agad dinaga ng kaba ang dibdib ko. At ayoko mang mag-isip ng masama ay hindi ko na maiwasan. Paulit-ulit akong nagtatanong sa mga nurses na naghihintay sa labas ngunit wala silang maisagot sa akin.

Palakad-lakad ako sa labas habang naghihintay. Nanginginig na ang aking mga kamay at hindi ako mapakali.

Nang bumukas ang pintuan ay halos takbuhin ko na ang daan patungo sa loob.

Nang umapak ako sa loob ay nagpantig ang aking tenga sa narinig.

" Time of death, 7:16 pm. "

Tumigil ang aking paghinga.

Tumigil ang pag-ikot ng aking mundo.

Nabitawan ko ang pagkaing dala ko at napahandusay sa sahig.

Nanghihina man ako ay sinubukan kong tumayo at nagtungo sa kama ng anak ko.

And there, I witnessed her cold body .

Hinawakan ko ang kamay niyang sobrang lamig na at paulit- ulit hinaplos ang kaniyang pisngi.

" N-no..my d-daughter.. Oh God. " I cried. Hindi ako makapaniwala.

Hindi ko namalayan na nandito na pala sa tabi ko ang kaniyang ama. Tulad ko, hindi rin siya makapaniwala sa nasaksihan.

Paulit-ulit kong niyugyog ang balikat ng anak ko ngunit nanatiling nakapikit ang kaniyang mga mata.

" Anak... anak ko.. parang-awa mo, gumising ka na. " I sobbed. " Huwag namang ganito , anak. Huwag mong iwan si mama. Gumising ka na diyan. " I tried to wake her up, hoping that she will, but she didn't.